*Title Has Been Removed*

Δεν είμαι καλά. Δεν περνάω καλά. Δεν θα φτάσω τα 30. Δεν θα ζήσω ευτυχισμένος. Αφήστε με ήσυχο.

Νούμερα

* 01/02/2007. Υπερψηφίζεται η αναθεώρηση του Άρθρου 24 του Συντάγματος. Έπειτα από αλλεπάλληλες καταμετρήσεις το αποτέλεσμα ήταν 21 ψήφοι υπέρ της αναθεώρησης, 20 κατά και 7 παρόντες.

* Στις 3/8 η Πυροσβεστική Υπηρεσία τονίζει ότι οι δασικές πυρκαγιές στην Ελλάδα σημείωσαν ρεκόρ επταετίας. Συγκεκριμένα τον μήνα Ιούλιο σε όλη την επικράτεια εκδηλώθηκαν 2.614 πυρκαγιές.

* Σε κάθε φωτιά, παρά τις αποφάσεις για αναδάσωση, τουλάχιστον 150 στρέμματα καταλήγουν για οικοπεδοποίηση.

* Εκκρεμούν 2.000.000 αιτήσεις για αποχαρακτηρισμό δασών. Μόνο για την περιοχή αρμοδιότητας του Δασαρχείου Πεντέλης υποβάλλονται κάθε χρόνο περίπου 5.000 αιτήσεις.

* 3ις εποχικοί δασοπυροσβέστες και 2 χειριστές πυροσβεστικού αεροπλάνου τύπου Canadair πέφτουν νεκροί στον αγώνα της πυρόσβεσης.


Πηγές:
~>8 αποχαρακτηρισμοί τον μήνα
~>Πήγε να κάψει το δάσος και κάηκε
~>Θλιβερό ρεκόρ επταετίας στις πυρκαγιές

Χρήσιμα Links:
~>Ομιλία της Συμβούλου Επικρατείας Μαρίας Καραμανώφ με θέμα: «Οι Συνταγματικές αλλαγές κατά του φυσικού περιβάλλοντος» στο Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας
~>Το Άρθρο 24 του Συντάγματος

12 και σήμερα

Τελευταία περνάω τις internetικές ώρες μου σε ένα forum. Το www.omhroi.gr.
Δεν ξέρω αν το όνομα προδίδει τη θεματολογία του αλλά το site αυτό ασχολείται με το "Θέατρο του παραλόγου", τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.

Μέσα στις αμέτρητες σελίδες του συνάντησα το post ενός Άγνωστου επισκέπτη.

"...σε 10 μερες θα ειμαι και εγω φανταρος χωρις τη θεληση μου μονο και μονο επειδη το αποφασισαν καποιοι αλλοι - νιωθω τοσο ρακος που δε ξερω πως θα αντιδρασω τη πρωτη μερα που θα περασω τη πορτα του στρατοπεδου.Αληθεια γιατι ο στρατος εχει μεινει σε πολλους σαν εφιαλτης ακομα και σημερα που υποτιθεται οτι εκσυγχρονιζομαστε με γοργους ρυθμους?Μηπως ειναι οι ιστοριες των πατεραδων μας που μας κανουν και φοβομαστε τελικα?Μηπως ειναι οι αναφορες καποιων που εχουν μαθει στη ζωη τους να μεγαλοποιουν τα πραγματα?Τελικα ενας νεος πρεπει να παρει το Στρατο σαν αστειο για να περασει καλα - ή πρεπει να το δει σαν κατι σοβαρο?Που ειμαστε αραγε ,που βρισκομαστε και προς τα που παμε αν εχουνε πανω απο το κεφαλι μας κωλο-θεσμους που μας κατευθυνουν τη ζωη αθελα μας...
Δεν περιμενω απαντησεις απο κανεναν σας μιας και δεν νομιζω οτι ειναι κανεις σε θεση να απαντησει...απλα παραθετω καποιους προβληματισμους που μου γεννιουνται καθε στιγμη που περναει μεχρι να ''μπω''..."

Δεν ξέρω γιατί αλλά κατά την ανάγνωση, τα λόγια αυτού του παιδιού ένιωθα να βγαίνουν από μέσα μου.




Για να ευθυμήσ(ω)ουμε παραθέτω τη σημασιολογία μερικών "διαμαντιών" της στρατιωτικής διαλέκτου, όπως τα βρήκα στο εν λόγω site.

Βιλαρίμπα - Αγγαρεία πλυσίματος δίσκων
FUBAR - Fucked Up Beyond All Recognition
DJ - Ο πλύντης δίσκων φαγητού
Ηλεκτρόνιο - Αυτός που γυρνάει σαν σβούρα όλη μέρα / που τον "τρέχουν ασύστολα"
Θαλαμοdog ή θαλαμόσκυλο - Ο Θαλαμοφύλακας
Κάπα - Οι μέρες κράτησης (πχ έφαγα σήμερα τέσσερα κάπα)
Φι - Οι μέρες φυλακής (πχ έφαγα σήμερα πέντε φι)
Καφάς (ΚΑ.Φ.ΑΣ.) - Ο κατά φαντασίαν ασθενής, ο στρατιώτης που παραπονιέται συνέχεια στο γιατρό για ενοχλήσεις, με στόχο να βγει ελεύθερος υπηρεσίας
Λ.Η.Μ.Ν.Ο.Σ. - Λάθος Ήταν Μάνα μου Να Ορκιστώ Στρατιώτης/Σμηνίτης
Μυτζίθρα - το MG3
Νεοσύλλεκτος - Νέος, γιόκας, νιάτο, νέοψ (και νέοπας), νεούδι, ψάρι, ψάρακλας, κωλόψαρο, ψαροκασσέλα, στραβάδι, γκαβάδι, ποντίκι, αρουραίος, αρούρι, κομμάντο κ.λπ.
Πλοίο της αγάπης - Αναφέρεται στην σκουπιδιάρα, δηλαδή στο όχημα το οποίο χρησιμοποιείται για τη συγκομιδή σκουπιδιών από το στρατόπεδο
Ροζα(λία) - Το απολυτήριο

Happy Anniversary

Χθες οι Αμερικανοι γιόρτασαν την επέτειο τις ανεξαρτησίας τους από τους Aγγλους. Εμείς πάλι γιορτάσαμε τη κατάκτηση του euro στη Πορτογαλία.

Αλλα σήμερα - μια μέρα μετά - ο πλανήτης "γιορτάζει" μια άλλη επέτειο. Tην έναρξη του πολεμου των 6 ημερών.

Στις 5 Ιουνίου του 1967, στις 07:10 το πρωί, το Ισραήλ εξαπολύει επίθεση εναντίον της γειτονικής Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας και έξι ημέρες αργότερα, στις 10 Ιουνίου, έχει καταλάβει τη Γάζα, την αιγυπτιακή χερσόνησο του Σινά, τα συρικά υψίπεδα του Γκολάν, την παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη – τη βιβλική Ιουδαία και τη Σαμάρια, όπου ξεκίνησε ο ιουδαϊσμός.

Για τους Ισραηλινούς οι μέρες εκείνες ήταν οι λαμπρότερες του έθνους τους. Κατάφεραν σε λίγες μέρες να υπερκεράσουν τις δυνάμεις της Συρίας της Ιορδανίας k της Αιγύπτου.
[σ.σ. όχι για όλους καθώς για πολλούς ο πόλεμος αυτός ήταν μεγάλο λάθος. O ισραηλινός συγγραφέας Αβραάμ Γιεοσούα υποστηρίζει ότι υπήρξε η «μητέρα όλων των λαθών»].
Για τους Aραβες είναι μια μαύρη επέτειος καθώς ο πόλεμος αυτός θεωρήθηκε εθνική ταπείνωση.
Για το υπόλοιπο κόσμο η ημερα της τελικής ρήξης των σχέσεων Islam k Δύσης.

Στην πραγματικότητα πριν ακριβώς 40 χρονια έγινε κάτι πολύ σπουδαιότερο.

Σαν σήμερα, 5 ιουλίου οι παλαιστίνιοι που είχαν υποστεί τον ξεριζωμό τις Nagba του 1948 αλλάζουν ιδιότητα. Δεν είναι πια προσφυγες και βρίσκονται κάτω από ισραηλική κατοχή [η λεγόμενη "κατεχόμενη Δυτική Όχθη"]. Γεγονός που σημαίνει δικαίωμα στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα...

Εκεί, λίγες μέρες μετά, γεννιέται η Intifanta.



Σημείωση: Ένα πρόβλημα στο pc με ανάγκασε να γράψω το κείμενο σε greeklish k να το μεταφράσω με online converter. Συγχωρέστε μου τα διαφορα συντακτικά - ορθογραφικά λάθη.

God for a day or two [aka ο κ. Χρήστος]

Μία από τις δομές της εταιρείας ασχολείται με την ψυχό-γηριατρική. Άτομα μεγάλης ηλικίας με ψυχικές νόσους φιλοξενούνται σε ένα οικοτροφείο όπου και χαίρουν της κατάλληλης ιατρικής υποστήριξης.

Ανάμεσα τους ο κ. Χρήστος.

Οι ιατρικοί όροι - ειδικότερα οι ψυχιατρικοί - μου είναι λιγότερο γνωστοί απ ότι η ύπαρξη της Αμερικής για τον Κολόμβο όταν ξεκινούσε το μοιραίο εκείνο ταξίδι του για τις Ινδίες. Αλλά σας διαβεβαιώ ότι ο κ. Χρήστος δεν πάει και τόσο καλά στα μυαλά του [κάτι που ενισχύει και το ίδιο το θέμα του post].

Ο κ. Χρήστος είναι σε αρκετά προχωρημένη ηλικία, αδύνατος και με λίγα μαλλιά. Ακμαίος και υπερκινητικός με μια έντονη λογοπάθεια. Μιλάει συνέχεια και πολύ - μα πολύ - γρήγορα. Τόσο γρήγορα που σπανίως γίνεται κατανοητός.

Από την πρώτη στιγμή με έβαλε στο μάτι. Δεν ξέρω πως και γιατί του κίνησα το ενδιαφέρον αλλά όταν με έβλεπε παράταγε τα πάντα - τα πάντα όμως - και μ έπαιρνε στο κατόπι.

Δεν το κρύβω, φοβήθηκα. Μου ήταν τόσο ασυνήθιστο που χάραζα ειδική πορεία μέσα στο κτήριο, από γραφείο σε γραφείο, για να τον αποφύγω. Πάντα χωρίς αποτέλεσμα.

Γρήγορα ξεπέρασα αυτό το - ανόητο - πρωταρχικό συναίσθημα και πέρασα στο επόμενο στάδιο. Προσπάθησα να αδιαφορήσω. Όσο μπορεί κανείς να αδιαφορήσει για κάποιον που στέκεται πάντα 2 μέτρα μακριά του και μιλάει συνέχεια σε μια άγνωστη στον κοινό νου γλώσσα.

Συνήθεια.
Καθώς πέρναγε ο καιρός η φωνή του στα αυτιά μου και η σκιά του στο δρόμο μου έγινε καθημερινότητα.

Άρχισα να συνηθίζω την παρουσία του και με τον καιρό να καταλαβαίνω και τα λόγια του. Μόνο λέξεις στην αρχή , όχι το νόημα. Αλλά για κάποιο λόγο οι λέξεις αυτές είχαν πάντα θρησκευτικό περιεχόμενο. Άγιοι, Απόστολοι, ευαγγέλια και ψαλμοί περνούσαν από το στόμα του πιο γρήγορα απ ότι οι άντρες από τη ζωή της Elizabeth Taylor.

Μου έκανε εντύπωση.

Τελευταία έχω αποκτήσει μια έντονη οικειότητα μαζί του. Τόσο που όταν σκέφτομαι την αγχωμένη ανάσα πριν χτυπήσω το κουδούνι της δομής εκείνες της πρώτες μέρες, γελάω [ και ντρέπομαι]. Πλέον μπαίνω στο κτήριο με χαμόγελο, ανοίγει η πόρτα και ψάχνω να τον βρω να τον χαιρετήσω. Συνεχίζει να μ ακολουθεί μα πια δεν μιλάει μόνο εκείνος. Τώρα καταλαβαίνω αρκετά απ όσα μου λέει [πάντα για θεούς και αγγέλους] και όσο μπορω του απαντώ, και όταν χρειαστώ λίγη ησυχία για να δουλέψω του ζητάω να με αφήσει για λίγο και εκείνος το κάνει. Ότι και να του λέω το κάνει.

Την τελευταία φορά που τον είδα, φεύγοντας, περίμενα όπως πάντα να έρθει μέχρι την πόρτα να με χαιρετήσει.
Του λέω:
Καληνύχτα Χρήστο και να προσέχεις μη μου πάθεις τίποτα.

Και μου απαντά:
Ύψιστε, πότε θα ξανάρθεις;


Υ.Γ. Πριν κάποιο καιρό είχα μιλήσει για τον πιο σίγουρο δρόμο για τη θέωση, την παντογνωσία. Όμως υπάρχει πιο απλός τρόπος, αρκεί να βρεις κάποιον να πιστέψει σε σένα.

Spiderman the Tribute

Σαν παιδί κι εγώ έζησα και μεγάλωσα με comics κ super-ήρωες. Τα πρώτα παιδικά μου χρόνια αναλώθηκαν κυρίως στις κλασικές Disney figures, αλλά με τον καιρό βούτηξα το δάχτυλο στην υπέροχη γεύση των υπερδυνάμεων.

Κάπου εκεί γνώρισα και λάτρεψα τον Spidey.

Το εντυπωσιακό του θέματος είναι ότι ο λόγος που βρήκε αμέσως μια θέση στην καρδιά μου ήταν ότι αν και υπερήρωας στην πραγματικότητα είναι αντιήρωας. Αν το καλοσκεφτείς ο αραχνάθρωπος είναι ο πιο ριγμένος χαρακτήρας που γεννήθηκε στα γραφεία της Marvel.

Σε μικρή ηλικία χάνει τους δικούς του σε αεροπορικό δυστύχημα και έτσι μεγάλωσε στα χέρια ενός ηλικιωμένου ζευγαριού. Στο σχολείο ήταν πάντα ο καλός μαθητής, κάτι που σε συνδυασμό με την έμφυτη ντροπαλότητα του και τον σιωπηλό χαρακτήρα του τον έκανε να περνά απαρατήρητος από κάθε κοπέλα και να χαίρει κακής μεταχείρισης από τους cool τύπους της εποχής. Αδέξιος, ανοργάνωτος, ανίκανος για κάθε αθλητική δραστηριότητα και προικισμένος με υψοφοβία. Ένας κλασικός-μοναχικός nerd.

Όλα αυτά πριν το θαυματουργό τσίμπημα της ραδιενεργούς αραχνούλας. Η συνέχεια όμως δεν ήταν πολύ καλύτερη.

Ενοχικός για τον θάνατο του πολυαγαπημένου του θείου Ben.
Ερωτευμένος χωρίς ανταπόκριση και με την αποδοχή ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να έχει στο πλάι του την MJ.
Άφραγκος και μόνος όπως πάντα ξοδεύει τη νιότη του στο πατάρι του σπιτιού της θείας May.
Ζει στιγμές βγαλμένες από τα βιβλία του Δάντη στα γραφεία μιας μικρής εφημερίδας - underpayed - με συντροφιά ένα νευρωτικό αφεντικό που συχαίνεται τον Spiderman πιο πολύ και από τους Δημοκρατικούς.
Δεν είναι gadjetακιας σαν κάποιους ούτε παντοδύναμος σαν άλλους ζωγραφιστούς ήρωες.
Οι υπερδυνάμεις του υστερούν καθώς περιορίζονται στη δυνατότητα του Wall-Crawling, την μάλλον υπερεκτιμημένη Spider-Sence και μια κάποια σωματική ενδυνάμωση. Θυμίζω ότι ο ιστός του παράγεται από ένα δικό του κατασκεύασμα προσαρμοσμένο στα δυο του χέρια.
Είναι από τους λίγους υπερήρωες που δεν έχουν την συντροφιά ενός sidekick. Αυτό όχι γιατί ο δυναμισμός του του επιτρέπει να είναι ένας πρωταγωνιστικός stand-alone χαρακτήρας (Superman) αλλά γιατί είναι μόνος, κλεισμένος σε έναν αιώνιο εσωτερικό μονόλογο.

Αν όμως κάτι με εντυπωσιάζει περισσότερο από κάθε άλλο σ αυτόν τον χαρακτήρα, αυτό είναι η έλλειψη αναγνώρισης. Κάθε ήρωας που σέβεται τον εαυτό του έχει περάσει στιγμές έντονης αμφισβήτησης αλλά για τον Peter οι στιγμές αυτές μοιάζουν με τη μέρα της μαρμότας.


Όπως θα έλεγε και η tzotza "He is the most depressing superhero imaginable".

He is my hero



P.S. I'd like to advise everyone who is thinking of watching the newly-released movie Spiderman 3 to wait for the DVD edition. The direction was awful, the acting mediocre and the special effects were a tragedy. Not to mention the unspeakable abuse of the original script.

God for a day

Πριν λίγο διάβασα το τελευταίο post της φίλτατης lote alcarin. Έθεσε μια ερώτηση που με έβαλε σε σκέψεις.

Ποια υπερδύναμη θα θέλατε να έχετε, και γιατί?

Αρχικά διάλεξα το Time-Travel.
Μοιάζει πολύ ελκυστική η ικανότητα να ξεφυλλίζεις τις σελίδες του χρόνου κατά βούληση και προς κάθε κατεύθυνση. Το να ζεις το παρελθόν, να γνωρίζεις το μέλλον και φυσικά να διορθώνεις λάθη - δικά σου ή άλλων - ακούγεται μαγικό.

Μετά το σκέφτηκα λίγο παραπάνω.
Θυμάμαι μικρός είχα εντυπωσιαστεί με την ανικανότητα του ανθρώπου να προσδιορίσει το Θείο. Συγκεκριμένα θυμάμαι φωνές θεολόγων και πνευματικών να μας διδάσκουν ότι τον Θεό μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε με κάποια επίθετα - ιδιότητες χρησιμοποιώντας συνδετικούς συνδέσμους.
Ο Θεός είναι Πανάγαθος και Πανεύσπλαχνος και πανταχού Παρών και Προαιώνιος και..

Προβληματίστηκα, τι είναι αυτό που δίνει σε κάτι θεϊκή ιδιότητα;

Το αδιαμφισβήτητο χαρακτηριστικό του Θεού είναι η Παντοδυναμία.
Πολύ γενικόλογος ορισμός, τουλάχιστον για τα γούστα μου. Προσπάθησα να το αναλύσω. Πάντα άκουγα ότι η γνώση είναι δύναμη. Μήπως όμως η φράση αυτή είναι κάτι παραπάνω από ένα μητρικό - πατρικό τσιτάτο που προσπαθεί να κάνει τα παιδιά να σκύβουν με μεγαλύτερη προσήλωση πάνω από τα βιβλία τους;

Καιρός για ένα αξίωμα.
Την παραδοχή ότι όλα είναι δυνατά, απλά απαιτούν πράγματα που το μυαλό μου δεν γνωρίζει ή απλά δεν μπορεί να συλλάβει.
Τελικά κάθε θεός που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να είναι Παντογνώστης.

Μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί να ξέρω πως.

Θα μπορούσα να μετατρέψω το νερό σε κρασί, να βαδίσω πάνω στη θάλασσα, να αναστήσω νεκρούς, να δημιουργήσω ζωή. Δεν ξέρω αν θα μουν καλός κι αγαθός ή κακός και τιμωρός ή ακόμα κι αδιάφορος.


Για να επιστρέψω στο θέμα, αν διάλεγα μια υπερδύναμη αυτή θα ήταν η παντογνωσία.

Movie-ing people

Για λίγο καιρό στερήθηκα τη χαρά να διασχίζω την πόλη - σαν γνήσιος νεοέλληνας - με το αυτοκινητάκι μου. Χρειάστηκε λοιπόν να χρησιμοποιήσω αποκλειστικά τα ΜΜΜ για τις μετακινήσεις μου, κάτι που είχα να κάνω καιρό.

Στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια συνήθιζα να γυρνάω την Αθήνα με το backpack κ ένα βιβλίο στο χέρι. Τώρα πια σπανίως έχω κάποιο βιβλίο μαζί μου. Ψάχνοντας λοιπόν κάτι για να περάσω την ώρα μου θυμήθηκα ένα παιχνιδάκι. Είναι ένα συγγραφικό παιχνίδι που έπαιζαν οι ήρωες μιας ταινίας. Διαλέγεις κάποιον από τους γύρω σου και με την εικόνα του φτιάχνεις έναν χαρακτήρα. Του δίνεις ένα όνομα, ένα background και χτίζεις την ιστορία του. Μπορεί να παρεξηγηθεί λίγο το επίμονο βλέμμα σου αλλά αξίζει τον κόπο. Νιώθεις τη γνήσια χαρά της δημιουργίας καθώς η φαντασία σου σπάει τις μνήμες σου και τις λιώνει για να τις χωρέσει σε νέο καλούπι.
Ξεκίνησα το παιχνίδι.

Αγγελική
Ξεπαρθενεύτηκε στα 14 της από τον - όπως νόμιζε τότε - έρωτα της ζωής της, ένα λύκειοπαιδο από το σχολείο της. Πέρασαν πολύ καλά για σχεδόν ενάμισι χρόνο, μέχρι τη στιγμή που την άφησε για να πάει στην πενθήμερη εκδρομή του σχολείου. Τώρα στα 21 της σπουδάζει σε κάποιο ΤΕΙ της πρωτεύουσας. Περνάει την ώρα της παρακολουθώντας κάποια μαθήματα και πίνοντας καφέδες τα απογεύματα. Καπνίζει συνέχεια, μια συνήθεια - ενθύμιο από τον πρώτο της έρωτα. Άντρες πολλοί, περνάει καλά για λίγο διάστημα μα δεν μπορεί να δεθεί με κανένα. Τον τελευταίο καιρό έχει μια κάπως σοβαρή σχέση μα κυρίως γιατί κουράστηκε να ψάχνει για την πραγματική αγάπη. Είναι απλή και πειθήνια και ας το παίζει bitch στην παρέα της. Τα βράδια της αρέσει να κλίνεται σπίτι με ένα τσιγάρο στο χέρι και να ξεφυλλίζει το σχολικό της λεύκωμα. 'Οχι και σήμερα, σήμερα το βράδυ ξεκινάει δουλειά σε ένα μπαράκι.

Κοσμάς
Παιδί από επαρχεία. Στην εφηβεία του άφησε το χωριό του και ήρθε στην Αθήνα. Έζησε μερικά χρόνια σε σπίτι συγγενών και όταν πέθανε ο πατέρας του νοίκιασε ένα σπίτι για αυτόν και τη μάνα του. Στα 31 του βλέπει τα μαλλιά του να γκριζάρουν και εκνευρίζεται. Δε στέριωσε ποτέ σε μια δουλειά, τελικά - με τη βοήθεια ενός πατριώτη βουλευτή - βρήκε μια θέση. Τα λεφτά είναι καλά και φοράει και στολή. Δυσκολεύτηκε λίγο να μάθει το don't touch that αλλά τι να κάνεις; Τι τρέλα πια και αυτοί οι τουρίστες με τα αρχαία; Το θέμα γυναίκα είναι σταθερό για χρόνια, καλύπτει τις ανάγκες του κάθε Δευτέρα μέσα σε ένα νεοκλασικό σε ένα από τα δρομάκια του κέντρου. Παρέες δεν είχε ποτέ. Συνηθίζει να περνάει τα βράδια του με ποδόσφαιρο, μπύρες και DVD.

Μαρία
27 στα 28. Μεγάλωσε με τα δύο αδέρφια της στο σπίτι μιας μεσοαστικής οικογένειας. Σπούδασε αρχικά σε ελληνικό πανεπιστήμιο και μετά συνέχισε για δυο χρόνια σε ένα του εξωτερικού. Τελευταία εργάζεται σε μια εταιρεία. Γυρίζοντας από την Αγγλία είχε χάσει τις παλιές της φιλίες. Τώρα κάνει της βόλτες της με τα παιδιά από τη δουλειά. Περνάει καλά μαζί τους μα νιώθει την σχέση τους πολύ επιφανειακή. Είχε τρεις σοβαρές σχέσεις στη ζωή της, αλλά και οι τρεις τελείωσαν άδοξα. Τώρα δηλώνει ελεύθερη κι ωραία. Η αλήθεια είναι ότι νιώθει μάλλον μόνη παρά ελεύθερη, και για το ωραία αμφιβάλει εδώ και καιρό. Αν τη ρωτήσεις για την μεγαλύτερη αγάπη της ζωής της θα σου πει για την ανιψούλα της, παιδί του μεγάλου αδερφού της και πιο γλυκό πλάσμα του κόσμου.


Δεν ξέρω γιατί αλλά οι χαρακτήρες που συναντώ έχουν καταθλιπτικές ιστορίες.

Με λάδι και με αίμα

Για άλλη μια φορά χρειάστηκε αίμα για να κυλίσει ο τροχός της κρατικής μηχανής.

Για άλλη μια φορά ξεκίνησε η παρέλαση. Κανάλια που τρέφονται με τα απομεινάρια του θύματος, κυβερνήσεις που αρπάζονται από το γεγονός και τρέχουν να πολεμήσουν το πρόβλημα με σιδερένια γροθιά, και άνθρωποι κυριευμένοι από το επιφανειακό αίσθημα απέχθειας μπολιασμένο με φύλλα έκπληξης για τα επεισόδια και την κατάληξη τους.

Πριν σχεδόν ένα χρόνο θραύσματα του οπαδικού πολέμου έφτασαν και στο σπίτι ενός φίλου. Τότε, στην έξαψη της στιγμής έστειλα το παρακάτω σε γνωστό ραδιοφωνικό παραγωγό και δημοσιογράφο.

Αγαπητέ κύριε Χ,

Σας παρακολουθώ αρκετό καιρό και μπορώ να πω ότι σας εκτιμώ πολύ. Είχα σκεφτεί αρκετές φορές να σας στείλω κάποιο mail αλλά ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία. Αυτή τη φορά σας γράφω με μια άσχημη αφορμή.

Στο προκείμενο, πριν λίγα βράδια το μαγαζί ενός φίλου δέχτηκε επίθεση με πέτρες και μολότοφ από είκοσι κρανοφόρους με μηχανάκια. Το περιστατικό έλαβε χώρα σε μια γειτονία του Πειραιά. Ο λόγος οπαδικός , ο φίλος μου έχει την ατυχία να μην πιστεύει στο διαδεδομένο δόγμα της περιοχής, και η αφορμή ένα μάλλον ασήμαντο φραστικό επεισόδιο. Για να γίνω πιο κατανοητός, πριν μια εβδομάδα ένας νεαρός είχε σταματήσει έξω από το μαγαζί και προσπαθούσε να ξεκολλήσει κάτι από μία κολόνα. Κινούμενοι από περιέργεια οι άνθρωποι του μαγαζιού βγήκαν να δουν τι γινόταν. Η κολόνα είχε κολλημένο ένα αυτοκόλλητο του Παναθηναϊκού από αυτά που γεμίζουν γειτονίες σε κάθε γωνία της πόλης. Ο νεαρός προσπαθούσε να το ξεκολλήσει χρησιμοποιώντας διάφορα κοσμητικά επίθετα για τους αλλοινοί. Αυτά που ακολούθησαν δεν μπορούν να χαρακτηριστούν φραστικό επεισόδιο καθώς η κατάσταση [ τουλάχιστον από τη μία πλευρά ] δεν ξέφυγε από τα λογικά πλαίσια, χωρίς «γαλλικά» κλπ. Το αποτέλεσμα ήρθε μερικές μέρες μετά όταν το βράδυ δέκα μηχανές με είκοσι άνδρες ντυμένους με μπουφάν και κράνη, σταμάτησαν έξω από το μαγαζί, έσπασαν τη βιτρίνα με πέτρες και έριξαν κάποιες βόμβες μολότοφ. Εκ των οποίων η μία στόχευε στο μπαλκόνι του σπιτιού του 1ου ορόφου. Οι ζημίες αν και μεγάλες είναι μάλλον ασήμαντες μπροστά στη ψυχολογική βία που έζησαν και ζουν οι άνθρωποι αυτοί. Πλησιάζει το ντέρμπι του κυπέλλου στο μπάσκετ και ζω από κοντά την αγωνία τους… «Αν κερδίσουμε; Θα ξανάρθουν;».

Είμαι γεμάτος ντροπή, οργή και απόγνωση.

Που να στρέψεις πρώτα το δάκτυλο; Στις χιλιοφορεμένες λύσεις της παιδείας [ ή μάλλον της έλλειψής της ], ή στο Κράτος και την απουσία του; Τις οικογένειες που αδυνατούν να εφοδιάσουν με τα απαιτούμενα ηθικά αποθέματα τα παιδιά τους; Ή ακόμα την παροιμιώδη απάθεια όλων μας. Έμεινα πραγματικά κατάπληκτος στο άκουσμα μιας τόσο ηλίθιας ερώτησης από τα στόματα γειτόνων και περαστικών «Μα καλά…Παναθηναϊκός μέσα στον Πειραιά;».

Θα ήθελα όμως να δώσω μια άλλη διάσταση στο πρόβλημα. Πολύ καιρό ακούμε από διάφορα στόματα την ανάγκη ή τις προσπάθειες για την δημιουργία της λεγόμενης Οικογενειακής εξέδρας. Στα 22 μου χρόνια έζησα το γήπεδο να γίνεται [ αδίκως ] μέσω εκτόνωσης, να έχει παραδοθεί σε τραμπούκους και εγκληματίες. Καταλαβαίνω την ανάγκη αλλαγής, την ανάγκη να κερδίσουμε πίσω την εβδομαδιαία διασκέδασή μας. Μήπως όμως δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Τα βήματα που παίρνονται τελευταία από διοικήσεις και φορείς ακούν πολλά εγκωμιαστικά σχόλια. Μήπως όμως δεν είναι αυτή η λύση; Το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και κοινωνικό, μέχρι στιγμής το μόνο που έχουμε κάνει είναι να μεταφέρουμε τα επεισόδια από το κυριακάτικο ματς στην καθημερινή μας ζωή. Οι καβγάδες ανάμεσα σε συνδέσμους ή απλά οπαδούς έχουν γίνει πολύ συχνό φαινόμενο. Οι δρόμοι, τα σπίτια, τα μαγαζιά, ακόμα και οι κηδείες έχουν γίνει πεδία μαχών, σε έναν πόλεμο χωρίς αξίες και ιδανικά. Άραγε αυτή η θρησκεία όπως συνηθίζουν πολλοί να αποκαλούν δεν έχει καμία θέση για το πνεύμα της ανεξιθρησκίας;

Είναι καιρός οι σύλλογοι και οι διοικήσεις τους να σταματήσουν την παθητικότητα. Να μην φροντίζουν αποκλειστικά τα του οίκου τους για να αποφύγουν το μεγάλο οικονομικό κόστος μιας τιμωρίας. Να πάψουν να κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους, αρνούμενοι να πάρουν εισιτήρια για τα εκτός έδρας παιχνίδια. Και επιτέλους να ασχοληθούν σοβαρά με το πρόβλημα.

Για τυπικούς λόγους να τονίσω ότι είμαι ολυμπιακός, ιδιότητα που ΔΕΝ με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο. Ειδικότερα όταν έτσι τιτλοφορούνται και άτομα ανάξια λόγου.

Ευχαριστώ για την υπομονή και περιμένω το σχόλιό σας,

Α Δ

JUST DO IT

Ο Μαρξ υποστήριζε ότι η Θρησκεία είναι το όπιο των λαών. Όταν άκουσα αυτή τη ρήση την θεώρησα κάπως υπερβολική, ίσως ξεπερασμένη. Αλλά από την άλλη, ο Μαρξ δεν είχε δει ποτέ δελτίο των 8:30.

Το βράδυ που ακολούθησε τα περίφημα επεισόδια στη φοιτητική πορεία παρακολουθούσα το βραδινό δελτίο ειδήσεων γνωστού ιδιωτικού καναλιού. Διάφοροι εξαγριωμένοι δημοσιογράφοι(και μη) έθεταν καυτά ερωτήματα για την πυρπόληση του ιερού μνημείου και την βεβήλωση των εθνικών μας συμβόλων.

Μου γεννήθηκε μια απορία.
Γιατί το ίδιο κανάλι που φιλοξενούσε τώρα ένα τόσο ελκυστικό θέαμα δεν διέκοψε την κανονική ροή του προγράμματός του για να μεταφέρει τα γεγονότα εν εξελίξει αλλά προτίμησε να συνεχίσει κανονικά την προβολή της πολυαγαπημένης σειράς με θέμα το δράμα μιας Μαρίας;

Σοφά πράττοντας ένα άλλο γνωστό και λαοφιλές - ειδικότερα μεσημεριανές ώρες - κανάλι διάλεξε να προβάλει την ίδια ώρα μια άλλη διαμάχη. Τον πόλεμο ανάμεσα στον κ. Σαρμπέλ και τον Τούρκου ομόλογο του για την πατρότητα του "shake it up".



Σκεφτόμενος τα παραπάνω θυμήθηκα έναν φίλο.
Παλιότερα είχε μια μπλούζα κατασκευασμένη από μια αμερικάνικη εταιρία παραγωγής αθλητικών ειδών.
Η μπλούζα είχε μπροστά το πασίγνωστο λογότυπο της εταιρίας και πίσω έναν τηλεοπτικό δέκτη παραδομένο στις φλόγες.
Την εικόνα συνόδευαν τα παρακάτω λόγια.

Burn your TV
Dont ask why
Just do it

Η παραίτηση

Τον τελευταίο καιρό έχω μερικά προβλήματα στη δουλειά.

Δουλεύω σε μια εταιρεία σχεδόν τέσσερα χρόνια. Η κατάσταση όμως είναι αρκετά ιδιόρρυθμη. Όπως συνηθίζω να λέω στους φίλους, "Εγώ κάνω ότι δουλεύω και αυτοί κάνουν ότι με πληρώνουν".

Η αλήθεια είναι ότι σπάνια ασχολήθηκα σοβαρά με το θέμα. Μάλλον γιατί απλά δεν μου αρέσει η δουλεία που κάνω, ή ο τρόπος που μέχρι σήμερα καλούμε να την κάνω.

Πάντα πίστευα ότι η ιδανική δουλειά είναι εκείνη που σε πληρώνει όχι για αυτό που κάνεις, αλλά για αυτό που είσαι. Δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμη αγγελία που να λέει:
"Ζητείται νέος, τεμπέλης, φυγόπονος και ασυνεπής με έντονο πρόβλημα υπνηλίας και αδυναμία συγκέντρωσης, για μόνιμη απασχόληση. Άεργοι με πρότερη εμπειρία θα προτιμηθούν."

Σήμερα ήταν η κορύφωση του δράματος. Είχα συνάντηση με τον προϊστάμενο μου. Φανταζόμουν την στιχομυθία και ήμουν προετοιμασμένος.

Τα άκουσα.
Για την αδυναμία μου να διεκδικώ το χώρο, τη θέση μου, την ύπαρξή μου στην εταιρεία.
Για την εκχώρηση σε άλλους του δικαιώματος ενασχόλησης με τις δικές μου αρμοδιότητες.
Πράγματα που είχαν σαν αποτέλεσμα να μειώνεται καθημερινά η χρησιμότητα μου.

Ήταν όλα αλήθεια.

Σήμερα έφτασα πιο κοντά στην παραίτηση από κάθε άλλη φορά. Είχα μάλιστα σκοπό να το postάρω στο blog. Πριν καν γίνει η παραπάνω συνάντηση, είχα έτοιμο το σχετικό κειμενάκι.

Το αποφάσισα, θα παραιτηθώ.
Θα παραιτηθώ από τον παλιό(καλό;) εαυτό μου. Θα γίνω πιο σοβαρός και εργατικός, πιο συνεπής και πιο διεκδικητικός.

Πού ξέρεις;
Αυτή η δουλειά ίσως έχει κάποιο ενδιαφέρον τελικά.

Ο δρόμος, ο χρόνος κι ο πόνος

Νιώθω μια ανασφάλεια κινούμενος μόνος στους δρόμους, κάτι τουλάχιστον ξεκαρδιστικό για έναν άνθρωπο του μεγέθους μου.
Αιτία ένα - αστείο στην πραγματικότητα - περιστατικό στους δρόμους της Αθήνας.

Μόλις είχα παρκάρει στο κέντρο της πόλης και κατευθυνόμουν σε ένα από τα κτήρια της εταιρίας, στην οποία τελώ "χαρούμενος" εργαζόμενος. Το πλήθος των αλλοδαπών δεν είναι πια κάτι αξιοπρόσεχτο. Πλησιάζοντας στο κτήριο καταλαβαίνω ότι κάποιος μ ακολουθεί. Για την ακρίβεια με ακολουθεί από την ώρα που βγήκα από το αυτοκίνητο.

Κάπου εδώ οφείλω να περιαυτολογήσω.
Ένα από τα θετικά που αναγνωρίζω στον εαυτό μου είναι η παντελής έλλειψη πανικού και η απόλυτη κυριαρχία καθαρής σκέψης σε στιγμές κρίσης.

Το μυαλό μου αρχίζει να πλάθει σενάρια.
"Είμαι σίγουρος ότι μ ακολουθεί. Τώρα που το σκέφτομαι πέρασε δίπλα μου όταν προσπαθούσα να παρκάρω. Κοντοστάθηκε, προχώρησε λίγο, και αφού κλείδωσα το αυτοκίνητο με πήρε στο κατόπι."

Απορούσα με τον εαυτό μου που είχε καταφέρει να προσέξει τέτοιες λεπτομέρειες αλλά διάλεξε να μου τις παρουσιάσει λίγο πριν το μοιραίο.

"Πορτοφόλι - κινητό - τσάντα - κλειδιά. Ξέρει που έχω παρκάρει, μπορεί να θέλει να πάρει τ αμάξι."

Πριν κάνω κάτι (ότι κι αν ήταν αυτό) έπρεπε να σιγουρευτώ. Άνοιξα βήμα. Και εκείνος το ίδιο. Κόβω ταχύτητα και περιμένω να με προσπεράσει. Το κάνει. Περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο και περιμένω να απομακρυνθεί λίγο. Εκείνος συνεχίζει να προχωράει ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω. Πιστεύοντας ότι έληξε το θέμα ανοίγω βήμα για να φτάσω στη δουλεία. Ενώ είχα απομακρυνθεί λίγο, εκείνος αλλάζει πεζοδρόμιο και ερχόμενος πίσω μου, κινείται γρήγορα να με φτάσει.

"Αυτό ήταν, πρέπει να τον αντιμετωπίσω."
Οπλίζομαι με όσο θάρρος και θράσος είχα πακετάρει στη τσάντα της δουλειάς, φοράω το ύφος του Μιχαλόπουλου στα Τσακάλια και γυρνάω.

- Τι τρέχει ρε φίλε; Θες κάτι;
Εκείνος παγώνει, τα χάνει για λίγο κ ρίχνει το βλέμμα στην άσφαλτο.
- Εεε τίποτα, τίποτα.
- Τι τίποτα; Αφού με έχεις πάρει από πίσω, τι θες;
- Όχι τίποτα, τίποτα. Εσύ που πάει; Εγώ έχει φίλο, φίλο μου σου μοιάζει.

Εκείνος ο Νοέμβρης ήταν ευνοϊκός μήνας για τους ζυγούς. Όμως το ωροσκόπιο μου δεν έλεγε τίποτα που να μοιάζει με καμάκι από μεσήλικα Πακιστανό στην γωνία Αγησιλάου και Δεληγιώργη.

Είχα ετοιμαστεί για μάχη και όχι συζήτηση, πού να του εξηγήσω ότι τα γούστα μας δεν ταιριάζουν;
Χαμογέλασα, απομακρύνθηκα γρήγορα και μπήκα στο κτήριο της εταιρίας.

80 χρόνια αγώνας

Δεν συνηθίζω να βλέπω tv.
Τελευταία όμως έχω εθιστεί σε ειδήσεις και εκπομπές πολιτικού περιεχομένου. Σε κάθε ευκαιρία - όταν δηλαδή περάσω μπροστά από έναν ενεργοποιημένο τηλεοπτικό δέκτη - ψάχνω ένα πάνελ που να υπόσχεται μια καλή - σοβαρή - έντονη συζήτηση με μπόλικες πινελιές αντιπαράθεσης.

Το πλέον εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι δεν παραμένω αμέτοχος στις συζητήσεις που παρακολουθώ, αλλά σε κάθε ευκαιρία εκφράζω την επιδοκιμασία μου , την αντίθεση μου, τον εκνευρισμό μου.
Μάλιστα όσο περισσότερο με αγγίζει το θέμα τόσο πιο εκδηλωτικός γίνομαι.

Έτσι και εκείνο το βράδυ.
Παρακολουθούσα μια συζήτηση για το αγαπημένο μου θέμα, την Παιδεία. Αντιπρόσωποι κομμάτων και φοιτητικών παρατάξεων, δημοσιογράφοι και άμοιροι καταστηματάρχες - ένα πολλά υποσχόμενο σύνολο. Η κουβέντα φούντωνε και μαζί της η ενεργή συμμετοχή μου. Συντροφιά μου η πολυαγαπημένη μου γιαγιά, να παρακολουθεί το αστείο θέαμα ενός ανθρώπου να κάνει διάλογο με μια οικιακή συσκευή.

Φτάνοντας στο τέλος του πολύτιμου τηλεοπτικού χρόνου, χωρίς κανένα απολύτως συμπέρασμα αλλά με ικανοποιημένη την ανάγκη για "πολιτισμένη" συζήτηση, η γιαγιά μου θέλησε να μπει στη κουβέντα.


Παράθεση [ Η γιαγιά μου ]:
Φυγαδεύτηκε από το χωριό της στην ορεινή Αρκαδία μαζί με τον μικρότερο αδερφό της πριν συληφθούν από τους Γερμανούς για την συμμετοχή τους στο ΕΑΜ.
Στην Αθήνα εντάχθηκαν και οι δύο στην ΕΔΑ. Ο αδερφός της μάλιστα διετέλεσε γραμματέας της τοπικής της οργάνωσης.
Ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες στην κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα.
Αρκετοί συγγενείς της πέρασαν χρόνια στη Γυάρο χωρίς να υπογράψουν δήλωση μετανοίας.


Γιαγιά: Τώρα αυτοί καλά τα λένε;
Εγώ: Γιατί με ρωτάς; Αφού τους άκουσες, εσύ τι νομίζεις;

Γιαγιά: Δεν ξέρω εγώ από αυτά παιδάκι μου.
Εγώ: Μα πώς δεν ξέρεις απ' αυτά; 80 χρόνια στην αριστερά τι κάνατε;

Γιαγιά: Αα εμείς, ξύλο τρώγαμε.

ευ ζειν

Για κάποιο λόγο βρέθηκε στο σπίτι μου ένα από αυτά τα lifestyle περιοδικά. Περνώντας από μπροστά του έπεσε φευγαλέα το μάτι σε ένα τίτλο του εξωφύλλου.

Νέα έρευνα:
Πως να ζήσεις περισσότερο

Με έβαλε σε σκέψεις.
Μήπως πρέπει επιτέλους να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου; Δεν εννοώ τα ψυχολογικά - φιλοσοφικά - υπαρξιακά θέματα που με ταλανίζουν κάθε τόσο, αλλά την νεοσύστατη έννοια του fitness.
Να γυμνάζομαι τακτικά, να κόψω κάθε κατάχρηση, να κοιμάμαι νωρίς, με σκοπό να επεκτείνω κατά τι το life spawn μου.

Τρομακτική σκέψη!
Ευτυχώς μπήκε και βγήκε από το κεφάλι μου όπως μια σφαίρα από AK-47, γρήγορα και επώδυνα.

Τελικά, στην ηλικία μου, αυτό που με απασχολεί είναι να ζήσω καλύτερα. Με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς, με τη διάρκεια της ζωής μου θα ασχοληθώ μετά την ηλικία των 40.

Ίσως τότε να μετανιώνω για όσα δεν έκανα μέχρι τα 40 μου για να ζήσω μια πιο μακρόχρονη ζωή.

Μικρό το κακό.

Μου φτάνει που μετανιώνω για όσα δεν έκανα μέχρι τα 23 μου για να ζήσω μια πιο ευχάριστη ζωή.

editorial [ Τί είναι blog; ]

Από την στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με το άθλημα του bloging είχα μια απορία.

Τι είναι τελικά ένα blog ;

Είναι ένας μοντέρνος τρόπος επικοινωνίας ή ένα on-line ημερολόγιο; Ίσως ένα κολάζ γεγονότων, ονείρων κι απόψεων;

Ένας φίλος blogίτης στην ερώτηση αυτή μου απάντησε, "Είναι μέσω επικοινωνίας, το δικό μου είναι ημερολόγιο γιατί απλά δεν έχω τίποτα να πω" και πρόσθεσε "όσο πιο βαρετή ζωή έχεις το πιο βαρετό είναι και το ημερολόγιο σου."

Μετά από λίγη σκέψη κατέληξα στο εξής, ο μόνος τρόπος να μάθω τι είναι ένα blog,
είναι να φτιάξω ένα.