Ο δρόμος, ο χρόνος κι ο πόνος

Νιώθω μια ανασφάλεια κινούμενος μόνος στους δρόμους, κάτι τουλάχιστον ξεκαρδιστικό για έναν άνθρωπο του μεγέθους μου.
Αιτία ένα - αστείο στην πραγματικότητα - περιστατικό στους δρόμους της Αθήνας.

Μόλις είχα παρκάρει στο κέντρο της πόλης και κατευθυνόμουν σε ένα από τα κτήρια της εταιρίας, στην οποία τελώ "χαρούμενος" εργαζόμενος. Το πλήθος των αλλοδαπών δεν είναι πια κάτι αξιοπρόσεχτο. Πλησιάζοντας στο κτήριο καταλαβαίνω ότι κάποιος μ ακολουθεί. Για την ακρίβεια με ακολουθεί από την ώρα που βγήκα από το αυτοκίνητο.

Κάπου εδώ οφείλω να περιαυτολογήσω.
Ένα από τα θετικά που αναγνωρίζω στον εαυτό μου είναι η παντελής έλλειψη πανικού και η απόλυτη κυριαρχία καθαρής σκέψης σε στιγμές κρίσης.

Το μυαλό μου αρχίζει να πλάθει σενάρια.
"Είμαι σίγουρος ότι μ ακολουθεί. Τώρα που το σκέφτομαι πέρασε δίπλα μου όταν προσπαθούσα να παρκάρω. Κοντοστάθηκε, προχώρησε λίγο, και αφού κλείδωσα το αυτοκίνητο με πήρε στο κατόπι."

Απορούσα με τον εαυτό μου που είχε καταφέρει να προσέξει τέτοιες λεπτομέρειες αλλά διάλεξε να μου τις παρουσιάσει λίγο πριν το μοιραίο.

"Πορτοφόλι - κινητό - τσάντα - κλειδιά. Ξέρει που έχω παρκάρει, μπορεί να θέλει να πάρει τ αμάξι."

Πριν κάνω κάτι (ότι κι αν ήταν αυτό) έπρεπε να σιγουρευτώ. Άνοιξα βήμα. Και εκείνος το ίδιο. Κόβω ταχύτητα και περιμένω να με προσπεράσει. Το κάνει. Περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο και περιμένω να απομακρυνθεί λίγο. Εκείνος συνεχίζει να προχωράει ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω. Πιστεύοντας ότι έληξε το θέμα ανοίγω βήμα για να φτάσω στη δουλεία. Ενώ είχα απομακρυνθεί λίγο, εκείνος αλλάζει πεζοδρόμιο και ερχόμενος πίσω μου, κινείται γρήγορα να με φτάσει.

"Αυτό ήταν, πρέπει να τον αντιμετωπίσω."
Οπλίζομαι με όσο θάρρος και θράσος είχα πακετάρει στη τσάντα της δουλειάς, φοράω το ύφος του Μιχαλόπουλου στα Τσακάλια και γυρνάω.

- Τι τρέχει ρε φίλε; Θες κάτι;
Εκείνος παγώνει, τα χάνει για λίγο κ ρίχνει το βλέμμα στην άσφαλτο.
- Εεε τίποτα, τίποτα.
- Τι τίποτα; Αφού με έχεις πάρει από πίσω, τι θες;
- Όχι τίποτα, τίποτα. Εσύ που πάει; Εγώ έχει φίλο, φίλο μου σου μοιάζει.

Εκείνος ο Νοέμβρης ήταν ευνοϊκός μήνας για τους ζυγούς. Όμως το ωροσκόπιο μου δεν έλεγε τίποτα που να μοιάζει με καμάκι από μεσήλικα Πακιστανό στην γωνία Αγησιλάου και Δεληγιώργη.

Είχα ετοιμαστεί για μάχη και όχι συζήτηση, πού να του εξηγήσω ότι τα γούστα μας δεν ταιριάζουν;
Χαμογέλασα, απομακρύνθηκα γρήγορα και μπήκα στο κτήριο της εταιρίας.