Friday, November 26, 2010

7 κόκκινο μονό

Στη ρουλέτα της ζωής ποντάρω στιγμές. Μα όλο χάνω κι ξεμένω.
Τότε ξεντύνομαι ένα ένα τα όνειρα μου. Τα πετάω από πάνω μου σαν ξένα ρούχα. Και τα σκοτώνω για μάρκες.

-Πόσα δίνεις για μια αγάπη;
-Μπα άσε, δεν πιάνουν τίποτα πια. Βρώμισε ο τόπος.
-Μα έμενα μου κόστισε πολλά.
-Καλά καλά, βάλε και κάτι ακόμα και θα τα βρούμε.

Και συνεχίζω να παίζω.

Και να που η τύχη μου αλλάζει! Αλήθεια;
36 χαρές τι να πρωτοσκεπάσουν;

Friday, November 12, 2010

il pleut de la merde

Άσχετα από τον καιρό, θα ορκιζόμουν ότι με ακολουθεί ένα σύννεφο, πάνω από το κεφάλι μου, όπου κι αν πάω.
Την τύχη μου σήμερα...

Επιστροφή με το αυτοκίνητο, μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Μια μέρα στη δουλεία που όλα πήγαν σκατά. Τα έκανα όλα σκατά. Νιώθω σκατά.

Η βροχή, τα χαλασμένα φανάρια και οι συσσωρευμένες αμαρτίες από τις προηγούμενες ζωές μου, με έχουν φέρει σταματημένο στην Λ. Αθηνών. Καταφέρνω και πάλι να διαλέγω συνέχεια τη λάθος λωρίδα. Νιώθω την χλεύη όσων περνούν από δίπλα μου.
Καταριέμαι την τύχη μου, τον μπροστινό, το ΠαΣοΚ.

"Νιώθω παγιδευμένος στην κίνηση, μετά από ένα 8ωρο σπάσιμο νεύρων, και εκνευρίζομαι που αργώ να φτάσω σπιτάκι μου."

Αμέσως συνειδητοποιώ τη φθορά και το γήρας που κρύβουν αυτές οι σκέψεις. Τρομάζω στην ιδέα ότι τώρα πια έτσι θα είναι οι μέρες μου.

Κι ενώ παλεύω να συνέλθω από το σοκ, ακούγεται ένα τραγούδι από το ραδιόφωνο. Ένα τραγούδι του Θανάση.

Ανεβάζω τελείως τα παράθυρα, δυναμώνω την ένταση, και αδειάζω την σκέψη μου για να υποδεχτώ το άκουσμα.
Αρχίζω να χαλαρώνω.

Σκέφτομαι την παρέα μου, με συντροφιά λίγο τσίπουρο και ωραία τραγούδια. Αυτά τα απλά υλικά που χτίζουν τις πιο ευτυχισμένες μέρες.
Ήρεμος πια, σιγοτραγουδώ μαζί με τη φωνή του Χαρούλη.

Και κάπου στο ρεφρέν: Στις χαραυγές ξεχνιέεεεε..............
......διακοπή για δελτίο ειδήσεων!

Σκατά.