Άσχετα από τον καιρό, θα ορκιζόμουν ότι με ακολουθεί ένα σύννεφο, πάνω από το κεφάλι μου, όπου κι αν πάω.
Την τύχη μου σήμερα...
Επιστροφή με το αυτοκίνητο, μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Μια μέρα στη δουλεία που όλα πήγαν σκατά. Τα έκανα όλα σκατά. Νιώθω σκατά.
Η βροχή, τα χαλασμένα φανάρια και οι συσσωρευμένες αμαρτίες από τις προηγούμενες ζωές μου, με έχουν φέρει σταματημένο στην Λ. Αθηνών. Καταφέρνω και πάλι να διαλέγω συνέχεια τη λάθος λωρίδα. Νιώθω την χλεύη όσων περνούν από δίπλα μου.
Καταριέμαι την τύχη μου, τον μπροστινό, το ΠαΣοΚ.
"Νιώθω παγιδευμένος στην κίνηση, μετά από ένα 8ωρο σπάσιμο νεύρων, και εκνευρίζομαι που αργώ να φτάσω σπιτάκι μου."
Αμέσως συνειδητοποιώ τη φθορά και το γήρας που κρύβουν αυτές οι σκέψεις. Τρομάζω στην ιδέα ότι τώρα πια έτσι θα είναι οι μέρες μου.
Κι ενώ παλεύω να συνέλθω από το σοκ, ακούγεται ένα τραγούδι από το ραδιόφωνο. Ένα τραγούδι του Θανάση.
Ανεβάζω τελείως τα παράθυρα, δυναμώνω την ένταση, και αδειάζω την σκέψη μου για να υποδεχτώ το άκουσμα.
Αρχίζω να χαλαρώνω.
Σκέφτομαι την παρέα μου, με συντροφιά λίγο τσίπουρο και ωραία τραγούδια. Αυτά τα απλά υλικά που χτίζουν τις πιο ευτυχισμένες μέρες.
Ήρεμος πια, σιγοτραγουδώ μαζί με τη φωνή του Χαρούλη.
Και κάπου στο ρεφρέν: Στις χαραυγές ξεχνιέεεεε..............
......διακοπή για δελτίο ειδήσεων!
Σκατά.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment