God for a day or two [aka ο κ. Χρήστος]

Μία από τις δομές της εταιρείας ασχολείται με την ψυχό-γηριατρική. Άτομα μεγάλης ηλικίας με ψυχικές νόσους φιλοξενούνται σε ένα οικοτροφείο όπου και χαίρουν της κατάλληλης ιατρικής υποστήριξης.

Ανάμεσα τους ο κ. Χρήστος.

Οι ιατρικοί όροι - ειδικότερα οι ψυχιατρικοί - μου είναι λιγότερο γνωστοί απ ότι η ύπαρξη της Αμερικής για τον Κολόμβο όταν ξεκινούσε το μοιραίο εκείνο ταξίδι του για τις Ινδίες. Αλλά σας διαβεβαιώ ότι ο κ. Χρήστος δεν πάει και τόσο καλά στα μυαλά του [κάτι που ενισχύει και το ίδιο το θέμα του post].

Ο κ. Χρήστος είναι σε αρκετά προχωρημένη ηλικία, αδύνατος και με λίγα μαλλιά. Ακμαίος και υπερκινητικός με μια έντονη λογοπάθεια. Μιλάει συνέχεια και πολύ - μα πολύ - γρήγορα. Τόσο γρήγορα που σπανίως γίνεται κατανοητός.

Από την πρώτη στιγμή με έβαλε στο μάτι. Δεν ξέρω πως και γιατί του κίνησα το ενδιαφέρον αλλά όταν με έβλεπε παράταγε τα πάντα - τα πάντα όμως - και μ έπαιρνε στο κατόπι.

Δεν το κρύβω, φοβήθηκα. Μου ήταν τόσο ασυνήθιστο που χάραζα ειδική πορεία μέσα στο κτήριο, από γραφείο σε γραφείο, για να τον αποφύγω. Πάντα χωρίς αποτέλεσμα.

Γρήγορα ξεπέρασα αυτό το - ανόητο - πρωταρχικό συναίσθημα και πέρασα στο επόμενο στάδιο. Προσπάθησα να αδιαφορήσω. Όσο μπορεί κανείς να αδιαφορήσει για κάποιον που στέκεται πάντα 2 μέτρα μακριά του και μιλάει συνέχεια σε μια άγνωστη στον κοινό νου γλώσσα.

Συνήθεια.
Καθώς πέρναγε ο καιρός η φωνή του στα αυτιά μου και η σκιά του στο δρόμο μου έγινε καθημερινότητα.

Άρχισα να συνηθίζω την παρουσία του και με τον καιρό να καταλαβαίνω και τα λόγια του. Μόνο λέξεις στην αρχή , όχι το νόημα. Αλλά για κάποιο λόγο οι λέξεις αυτές είχαν πάντα θρησκευτικό περιεχόμενο. Άγιοι, Απόστολοι, ευαγγέλια και ψαλμοί περνούσαν από το στόμα του πιο γρήγορα απ ότι οι άντρες από τη ζωή της Elizabeth Taylor.

Μου έκανε εντύπωση.

Τελευταία έχω αποκτήσει μια έντονη οικειότητα μαζί του. Τόσο που όταν σκέφτομαι την αγχωμένη ανάσα πριν χτυπήσω το κουδούνι της δομής εκείνες της πρώτες μέρες, γελάω [ και ντρέπομαι]. Πλέον μπαίνω στο κτήριο με χαμόγελο, ανοίγει η πόρτα και ψάχνω να τον βρω να τον χαιρετήσω. Συνεχίζει να μ ακολουθεί μα πια δεν μιλάει μόνο εκείνος. Τώρα καταλαβαίνω αρκετά απ όσα μου λέει [πάντα για θεούς και αγγέλους] και όσο μπορω του απαντώ, και όταν χρειαστώ λίγη ησυχία για να δουλέψω του ζητάω να με αφήσει για λίγο και εκείνος το κάνει. Ότι και να του λέω το κάνει.

Την τελευταία φορά που τον είδα, φεύγοντας, περίμενα όπως πάντα να έρθει μέχρι την πόρτα να με χαιρετήσει.
Του λέω:
Καληνύχτα Χρήστο και να προσέχεις μη μου πάθεις τίποτα.

Και μου απαντά:
Ύψιστε, πότε θα ξανάρθεις;


Υ.Γ. Πριν κάποιο καιρό είχα μιλήσει για τον πιο σίγουρο δρόμο για τη θέωση, την παντογνωσία. Όμως υπάρχει πιο απλός τρόπος, αρκεί να βρεις κάποιον να πιστέψει σε σένα.

Spiderman the Tribute

Σαν παιδί κι εγώ έζησα και μεγάλωσα με comics κ super-ήρωες. Τα πρώτα παιδικά μου χρόνια αναλώθηκαν κυρίως στις κλασικές Disney figures, αλλά με τον καιρό βούτηξα το δάχτυλο στην υπέροχη γεύση των υπερδυνάμεων.

Κάπου εκεί γνώρισα και λάτρεψα τον Spidey.

Το εντυπωσιακό του θέματος είναι ότι ο λόγος που βρήκε αμέσως μια θέση στην καρδιά μου ήταν ότι αν και υπερήρωας στην πραγματικότητα είναι αντιήρωας. Αν το καλοσκεφτείς ο αραχνάθρωπος είναι ο πιο ριγμένος χαρακτήρας που γεννήθηκε στα γραφεία της Marvel.

Σε μικρή ηλικία χάνει τους δικούς του σε αεροπορικό δυστύχημα και έτσι μεγάλωσε στα χέρια ενός ηλικιωμένου ζευγαριού. Στο σχολείο ήταν πάντα ο καλός μαθητής, κάτι που σε συνδυασμό με την έμφυτη ντροπαλότητα του και τον σιωπηλό χαρακτήρα του τον έκανε να περνά απαρατήρητος από κάθε κοπέλα και να χαίρει κακής μεταχείρισης από τους cool τύπους της εποχής. Αδέξιος, ανοργάνωτος, ανίκανος για κάθε αθλητική δραστηριότητα και προικισμένος με υψοφοβία. Ένας κλασικός-μοναχικός nerd.

Όλα αυτά πριν το θαυματουργό τσίμπημα της ραδιενεργούς αραχνούλας. Η συνέχεια όμως δεν ήταν πολύ καλύτερη.

Ενοχικός για τον θάνατο του πολυαγαπημένου του θείου Ben.
Ερωτευμένος χωρίς ανταπόκριση και με την αποδοχή ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να έχει στο πλάι του την MJ.
Άφραγκος και μόνος όπως πάντα ξοδεύει τη νιότη του στο πατάρι του σπιτιού της θείας May.
Ζει στιγμές βγαλμένες από τα βιβλία του Δάντη στα γραφεία μιας μικρής εφημερίδας - underpayed - με συντροφιά ένα νευρωτικό αφεντικό που συχαίνεται τον Spiderman πιο πολύ και από τους Δημοκρατικούς.
Δεν είναι gadjetακιας σαν κάποιους ούτε παντοδύναμος σαν άλλους ζωγραφιστούς ήρωες.
Οι υπερδυνάμεις του υστερούν καθώς περιορίζονται στη δυνατότητα του Wall-Crawling, την μάλλον υπερεκτιμημένη Spider-Sence και μια κάποια σωματική ενδυνάμωση. Θυμίζω ότι ο ιστός του παράγεται από ένα δικό του κατασκεύασμα προσαρμοσμένο στα δυο του χέρια.
Είναι από τους λίγους υπερήρωες που δεν έχουν την συντροφιά ενός sidekick. Αυτό όχι γιατί ο δυναμισμός του του επιτρέπει να είναι ένας πρωταγωνιστικός stand-alone χαρακτήρας (Superman) αλλά γιατί είναι μόνος, κλεισμένος σε έναν αιώνιο εσωτερικό μονόλογο.

Αν όμως κάτι με εντυπωσιάζει περισσότερο από κάθε άλλο σ αυτόν τον χαρακτήρα, αυτό είναι η έλλειψη αναγνώρισης. Κάθε ήρωας που σέβεται τον εαυτό του έχει περάσει στιγμές έντονης αμφισβήτησης αλλά για τον Peter οι στιγμές αυτές μοιάζουν με τη μέρα της μαρμότας.


Όπως θα έλεγε και η tzotza "He is the most depressing superhero imaginable".

He is my hero



P.S. I'd like to advise everyone who is thinking of watching the newly-released movie Spiderman 3 to wait for the DVD edition. The direction was awful, the acting mediocre and the special effects were a tragedy. Not to mention the unspeakable abuse of the original script.