tag:blogger.com,1999:blog-67940518788764027552024-03-05T05:22:53.924-08:00Κολ(λ)αζΚοκκινες σκεψεις - Ασπρα λογια - Μαυρο φοντοPythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.comBlogger69125tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-53315069253382818812023-07-06T11:56:00.002-07:002023-07-06T11:56:31.534-07:00Τα σου, μου<p> εισαι ακομα εδω;</p>Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-40189792658347354932021-05-04T15:31:00.000-07:002021-05-04T15:31:57.043-07:00κλακ<p style="text-align: left;">κυνήγησα ένα παρόν<br />ονειρεύτηκα ένα μέλλον<br />ζήλεψα ένα παρελθόν</p><p>μα αυτό που θέλησα περισσότερο ήταν μια<br />αποσύνθεση</p><p>να με τυλίξει η παρουσία σου, να αποδομήσει την ύπαρξη μου και να απορροφήσει κάθε στοιχείο της</p><p>η ανάσα μου να στεγνώσει τα μάτια σου<br />η υγρασία μου να ανακουφίσει τα χείλη σου<br />να γεμίσει η σάρκα μου εκείνο το κενό που σου είχαν αφήσει στο στέρνο</p><p>τι υπέροχη αυτοχειρία;</p><p>Σημείωση: Όταν έχεις ακούσει εκείνον τον ήχο που κάνουν δυο άνθρωποι, ακόμα και η μουσική μοιάζει θόρυβος</p>Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-42603430793039460792021-03-15T23:33:00.001-07:002021-03-15T23:38:51.707-07:00<p>είναι πάντα πιο εύκολο να αγαπήσεις αυτό που δεν έχεις;<br />κι αν ναι, γιατί τόσο λίγοι επαναστάτες;</p>Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-15040013119703866462020-04-16T16:18:00.002-07:002020-05-20T09:44:59.150-07:00καλημέρα, όλα καλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
κι όμως κάθε πρωί ξυπνάει αρτιμελής<br />
<br />
για το απαίδευτο μάτι όλα είναι στη θέση τους, ακόμα και το χαμόγελο, όλα είναι εντάξει<br />
βλέπεις, ο οφθαλμός εξελίχθηκε για να μπορεί να διακρίνει όσα αντανακλούν το φως, την επιφάνεια, το κέλυφος, ποτέ πιο μέσα<br />
<br />
πάλι καλά δηλαδή<br />
αλλιώς τι χρηστικότητα θα είχαν οι τοίχοι, οι κουρτίνες του μπάνιου ή τα φανταχτερά περιτυλίγματα για τα κουτιά δώρων με τους κόκκινους φιόγκους;<br />
<br />
τα πάντα εν φαινομενική σοφία εποίησε ο κύριος<br />
κι έτσι κάθε πρωί, με επιταχυνόμενο βήμα, συντελείται ξανά και ξανά μια αθόρυβη, σχεδόν ανεπαίσθητη κατάρρευση<br />
<br />
κι είναι αλήθεια, στη διάρκεια της μέρας, ακόμα κι αν κολλήσεις τ αυτί σου στο στέρνο του και κρατήσεις την ανάσα σου<br />
ίσως να μην ακούσεις τι βαριές που ανεβοκατεβαίνουν με ρυθμό γκρεμίζοντας τα εσωτερικά του θεμέλια<br />
<br />
μόνο το βράδυ, όταν κλείσουν τα γραφεία, αφού αδειάσουν τα καταστήματα και γυρίσουν οι άνθρωποι στους δικούς τους<br />
μόνο τότε θα αρχίσει να φτάνει στα ρουθούνια η μυρωδιά του καμένου, καθώς οι πνεύμονες θα ξεχειλίζουν με μαύρο καπνό<br />
<br />
τότε εκείνος θα κάτσει στην πολυθρόνα του και θα νιώσει την πρώτη τομή στους τένοντες στο πίσω μέρος των ποδιών, εκεί περίπου στο ύψος των αστραγάλων<br />
μετά θα βρει με τα δάχτυλα, πίσω απ το δεξί του αυτί, την άκρη της ραφής και θα τραβήξει με δύναμη να ξηλώσει το δέρμα του προσώπου του<br />
<br />
κι ύστερα με τα δόντια του, μέσα στο χωρίς χείλη στόμα του, θα αρχίσει να μασάει τη σάρκα του<br />
τέλος, θα ανοίξει το στέρνο του, θα ψάξει με το χέρι μέσα στη στάχτη για την καρδιά, κι όταν την βρει θα την σφίξει ώσπου εκείνη να πάψει να πάλλεται και να τον πάρει ο ύπνος<br />
<br />
κι όταν ξυπνήσει το πρωί, όλα θα είναι όπως κάθε πρωί, στην θέση τους, έτοιμα να συναντήσουν τα βλέμματα<br />
<br />
ένας μικρός αντίποδας για το το γιοφύρι της Άρτας</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-77160740100330685792020-02-10T10:20:00.000-08:002020-02-10T10:20:30.915-08:00I.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
αυταπάτη πρωτομάνα<br />
βυζαίνω ακόμα λαίμαργα το γάλα σου<br />
το πικρό σαν όνειρο</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-65101072145220186332019-06-15T06:58:00.000-07:002019-06-15T07:03:43.503-07:00τα τι τι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αν κάποτε γίνω κάτι ίσως αυτό να είναι βαλς,<br />
<br />
ένα παρ' ολίγον ταξίδι<br />
<div>
μια γλυκιά ψευδαίσθηση πως χορεύεις </div>
χωρίς να ξεφεύγεις<br />
<br />
δεμένος με σχοινί από τον ρυθμό του 3/4<br />
και με το βάρος των έως τότε, κρεμασμένος σαν εκκρεμές ρολογιού<br />
μια πτώση σε αναστολή<br />
<br />
μια αιώρηση, μια ταλάντωση<br />
σαν εκκρεμότητα<br />
<br />
κάτι μελωδικό κι ανάλαφρο<br />
που θα σέρνει για πάντα στο βήμα μια θλίψη<br />
σαν πτυχές σε φουστάνι<br />
<br />
μια εφήμερη παύση του τώρα<br />
με μικρές περιστροφές και προσποιητή σκοπιμότητα<br />
μια νοσταλγία σε σταθερό βηματισμό<br />
<br />
κάτι παλιό, κάτι απόμακρο πια<br />
σαν αναπόληση<br />
<br />
Αν κάποτε γίνω κάτι ίσως αυτό να είναι ανάμνηση</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-51200970478256746232019-01-20T15:13:00.001-08:002019-01-20T15:31:25.861-08:00Μπορώ να <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μπορώ να γράψω τα πιο θλιμμένα λόγια αυτό το βράδυ.<br />
Να γράψω για παράδειγμα: "Η νύχτα έναστρη και τρέμουν γαλάζια τ αστέρια στο βάθος". Τ αγέρι περιστρέφεται στο στερέωμα τραγουδώντας.<br />
<br />
Μπορώ να γράψω τα πιο θλιμμένα λόγια αυτό το βράδυ.<br />
<div>
Την αγαπούσα, και ήταν φορές που με αγαπούσε κι εκείνη.</div>
<br />
Κάτι βράδια σαν αυτό, την κρατούσα στην αγκαλιά μου.<br />
Την φιλούσα ξανά και ξανά κάτω από τον απέραντο ουρανό.<br />
<br />
Με αγαπούσε, και ήταν φορές που την αγαπούσα κι εγώ.<br />
Πως θα μπορούσε κάποιος να μην αγαπήσει τα μεγάλα ακίνητα μάτια της.<br />
<br />
Μπορώ να γράψω τα πιο θλιμμένα λόγια αυτό το βράδυ.<br />
<div>
Στη σκέψη πως δεν την έχω. Στην αίσθηση πως την έχω χάσει.</div>
Στον θόρυβο της απέραντης νύχτας, την ακόμα πιο απέραντη δίχως εκείνη.<br />
<br />
Και τα λόγια πέφτουν και σκεπάζουν την ψυχή όπως η δροσιά το γρασίδι.<br />
<br />
Τι νόημα έχει πως η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.<br />
Αυτό το βράδυ τ αστέρια ραγίζουν τη νύχτα κι εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτό είναι όλο. Κάπου στο βάθος κάποιος τραγουδά. Κάπου μακριά μου.<br />
<br />
Η ψυχή μου δεν είναι χαρούμενη που την έχασε.<br />
Την αναζητά το βλέμμα μου σαν να παλεύει να μειώσει την απόσταση.<br />
Την αναζητά η καρδιά μου κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.<br />
<br />
Αυτό το ίδιο βράδυ που φωτίζει αυτά τα ίδια δέντρα.<br />
Εμείς, εκείνου του κάποτε, δεν είμαστε πια ίδιοι.<br />
<br />
Δεν την αγαπώ πια, είναι αλήθεια, μα πόσο την αγαπούσα.<br />
Για πόσο η φωνή μου έψαχνε αέρα να αγγίξει τ αυτί της.<br />
<br />
Άλλου. Τώρα θα είναι κάποιου άλλου. Όπως και πριν τα φιλιά μου.<br />
Η φωνή της, το άσπιλο σώμα της. Το άπειρο των ματιών της.<br />
<br />
Δεν την αγαπώ πια, είναι αλήθεια, μα ίσως την αγαπώ.<br />
Ν αγαπάς κρατά τόσο λίγο, να λησμονείς τόσο πολύ.<br />
Γιατί κάτι βράδια σαν αυτό, την κρατούσα στην αγκαλιά μου.<br />
<br />
Η ψυχή μου δεν είναι χαρούμενη που την έχασε.<br />
<div>
Ακόμα κι αν είναι αυτός ο τελευταίος πόνος που μου δίνει,</div>
<div>
ακόμα κι αν είναι αυτά τα τελευταία λόγια που της γράφω.<br />
<br />
[Puedo escribir los versos más tristes esta noche - Pablo Neruda]<br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/AcGWKik6ZfI/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/AcGWKik6ZfI?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br /></div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-64070569486065376412019-01-10T14:07:00.000-08:002019-01-10T14:07:15.814-08:00κοίτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
κάτι έχει στοιχειώσει το βλέμμα μου<br />
τα μάτια μου δεν ηρεμούν ώσπου να βρουν κάτι να το θυμίσει<br />
<br />
και μόνο τότε σταματά η ταλάντωση<br />
τότε μ αφήνουν και ταξιδεύουν στον χρόνο<br />
<br />
στα θαμμένα από το χιόνι βουνά του κάποτε<br />
στις άκαρπες κοιλάδες του ίσως<br />
<br />
γκρεμός το γιατί<br />
άδικη λέξη</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-90485341260558247172018-12-27T13:45:00.000-08:002018-12-27T13:45:01.059-08:00Pablo Neruda<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
*.<br />
That is why when I heard your voice repeat<br />
Come with me, it was as if you had let loose<br />
the grief, the love, the fury of a cork-trapped wine<br />
<br />
**.<br />
as if everything that exists, (..) were little boats that sail<br />
toward those isles of yours that wait for me.<br />
<br />
I.<br />
To survive myself I forged you like a weapon<br />
<br />
VI.<br />
grey beret, voice of a bird, heart like a house<br />
toward which my deep longings migrated<br />
and my kisses fell, happy as embers.<br />
<br />
VII.<br />
Leaning into the afternoons I cast my sad nets<br />
towards your oceanic eyes<br />
<br />
VIII.<br />
I am the one without hope, the word without echoes,<br />
he who lost everything and he who had everything.<br />
<br />
X.<br />
Always, always you recede through the evenings<br />
towards where the twilight goes erasing statue<br />
<br />
XI.<br />
it is time to take another road, on which she does not smile.<br />
(..) why touch her now, why make her sad.<br />
<br />
XIII.<br />
Between the lips and the voice something goes dying.<br />
Something with the wings of a bird, something of anguish and oblivion.<br />
<br />
XIV.<br />
I want<br />
to do with you what spring does with the cherry trees.<br />
<br />
XIX.<br />
Everything bears me farther away, as though you were noon.<br />
<br />
XX.<br />
The same night whitening the same trees.<br />
We, of that time, are no longer the same.<br />
<br />
I no longer love her, that's certain, but how I loved her.<br />
My voice tried to find the wind to touch her hearing.<br />
<br />
Another's. She will be another's. As she was before my kisses.<br />
Her voice, her bright body. Her infinite eyes.<br />
<br />
I no longer love her, that's certain, but maybe I love her.<br />
Love is so short, forgetting is so long.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-83347103657389244942018-11-02T04:19:00.001-07:002018-11-02T04:19:59.720-07:00Breathin' revisited<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
αυτές τις φορές<br />
που σε φέρνω στη σκέψη μου, δίπλα μου<br />
να κάνεις ότι κάνουν όλοι οι άλλοι, μα δίπλα μου<br />
<br />
είναι αυτές τις φορές<br />
που ασυναίσθητα τα ρουθούνια μου ανοίγουν,<br />
τα πνευμόνια μου διαστέλλονται κι ανάσα βαθιά γεμίζει τα μέσα μου<br />
<br />
ο έρωτας είναι οξυγόνο μικρή μου<br />
δυο μηδενικά κι ένας διπολικός δεσμός<br />
<br />
το σώμα ξέρει<br />
<br />
κι είναι αυτές τις φορές<br />
που τεντώνεται για να χωρέσει μέσα του το οξυγόνο<br />
που παύει λίγο να υπάρχει κι αρχίζει λίγο να ζει<br />
<br />
μια ανάσα τη φορά</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-42664957448668364772017-03-15T12:54:00.000-07:002017-03-15T13:00:30.411-07:00ΙΙΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάποτε θ’ ασπρίσουν τα μαλλιά σου θα ’σαι ένα τίποτε<br />
άνθη κερασιάς ρόδα στους κήπους και αγάπη — ποια αγάπη;<br />
<br />
Χελιδόνια πού κλειδώνουν τον αέρα της νυχτερίδας γκρεμός<br />
καί το φεγγάρι απάτη από χαρτί. Στο ποταμάκι κάθονται<br />
συλλογισμένοι οι φίλοι<br />
στο χέρι καθρεφτίστηκες κι εσύ<br />
υγρό κόκκινο φύλλο τα χείλια σου μα ξάφνου<br />
σταφύλια σάπια κατεβασιά στον Άδη—<br />
η λήθη βρέχει σήμερα όχι ο ουρανός.<br />
<br />
Πριν απ’ τον κόσμο και μετά τον κόσμο η Γη μωρό στα σεντόνια<br />
του τάφου<br />
τρωκτικά ρολόγια το φως τρυπάει περισσότερο κι αν βρέξει κάποτε<br />
αυτοστιγμεί κλείνει τ’ ομπρελίνο στα μάτια πόνος οξύς<br />
η βροχή όρθια σκάλα<br />
ψηλά ψηλά ό ουρανός πώς να μισέψεις; Μόνον<br />
οι μεταλλωρύχοι σκαρφαλώνουν στον ουρανό από τη μαύρη<br />
νύχτα στο λίγο αέρι<br />
ήλιος και χρυσάνθεμα και λυπημένη παρηγοριά και γλάροι εξόριστοι<br />
και φεγγαρόψαρα του βυθού — για σε δαμάλια σφαγμένα. Ξένα<br />
λοιπόν<br />
και τα όνειρα, στα μάτια να σε κοιτάξω και να πεθάνω<br />
να σε φιλήσω και να χαθώ απ’ τον κόσμο<br />
μπροστά ένα ασήκωτο δειλινό κρασί το ποτίζεις να λαφρώσει<br />
πιο κάτω είναι καλύτερα (βαθύ μουρμούρισμα χόρτα θαλασσινά)<br />
ο ήλιος φεύγει<br />
φεύγω κι εγώ<br />
με τον ύπνο περνώ και με καπνό τον άσπρο φράχτη.<br />
<br />
(Τα ισόβια ποιήματα, 1977)<br />
<br />
Μάρκος Μέσκος<br />
</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-9359411111939624152016-10-01T00:38:00.002-07:002016-10-01T00:39:08.683-07:00είπε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Λυπούμαστε, το ιστολόγιο στη διεύθυνση URL έχει καταργηθεί. Η διεύθυνση αυτή δεν είναι διαθέσιμη για νέα ιστολόγια.</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-10129633515495319692015-07-25T18:23:00.000-07:002015-07-25T18:26:37.027-07:0010^3 kilotime<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
αδίκως ταλαντώνεται το καίσιο<br />
οι στιγμές δεν μετριούνται σε δευτερόλεπτα<br />
<br />
ασκόπως στρίβουν τα γρανάζια τους δείκτες<br />
η μέρα δεν κυλάει σε ώρες<br />
<br />
ασχέτως η γη περιφέρεται στο στερέωμα<br />
η ζωή δεν αθροίζεται σε έτη<br />
<br />
ο χρόνος είχε και έχει μόνο δυο καταστάσεις<br />
το μαζί και το χωρίς </div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-46623007349183822852014-02-22T05:57:00.005-08:002014-02-22T06:13:25.056-08:00Κι αν είναι μακρυά;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>Κι αν είναι μακρυά;</i> Τον ρώτησα. <br />
<br />
Εκείνος έβαλε το χέρι του στην τσέπη του παλτού του κι έβγαλε ένα διπλωμένο χαρτί κι ένα κακοξυσμένο μολύβι.<br />
<br />
<i>Η απόσταση δύο πραγμάτων είναι σχετική παιδί μου. </i>Μου χαμογέλασε.<br />
<div>
<br />
Ξεδίπλωσε το λευκό χαρτί του κι έφτιαξε πάνω του δυο μαύρες τελείες.<br />
<br />
<i>Ποιος είναι ο πιο σύντομος δρόμος για να πάω από εδώ εκεί;</i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
<i>Η ευθεία.</i> Είπα διστακτικά.</div>
<div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Σωστά. Στις δύο διαστάσεις συνηθίζουμε να λέμε πως η πιο κοντινή διαδρομή από ένα σημείο σε ένα άλλο είναι η ευθεία. Όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μόνο δύο διαστάσεις.</i></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τσάκισε ξανά το χαρτί του, φέρνοντας την μια τελεία στο ύψος τις άλλης.</div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
<i>Έτσι ο ποιο σύντομος δρόμος για να πάω από εδώ εκεί είναι να αναδιπλώσω το χώρο.</i><br />
<br />
Ακούμπησε το γέρικο χέρι του πάνω στο κεφάλι μου και χάιδεψε τα μαλλιά μου.<br />
<br />
<i>Όμως υπάρχει και μια τέταρτη διάσταση που συχνά επιλέγουμε να ξεχνάμε.</i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
<i>Δηλαδή;</i> Ξέσπασα. <i>Με μπερδεύεις παππού!!</i></div>
<div>
<br />
<i>Στον τετραδιάστατο κόσμο ο ποιο σύντομος δρόμος για να πάω από εδώ εκεί είναι να έχω πάει ήδη.</i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
<i>Κατάλαβες δημητράκι μου;</i></div>
</div>
</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-90514715254271808762013-10-25T11:33:00.000-07:002013-10-25T11:34:29.876-07:00Λεξηχρόνος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Υπάρχει μια υπέρ-διάσταση υποτιμημένη<br />
<br />
σπάνια γίνεται λόγος για αυτήν<br />
τα μαθηματικά μοντέλα αδυνατούν ακόμα να την εντάξουν<br />
σε μια γενικευμένη θεωρία<br />
<br />
Μία θεώρηση<br />
<br />
που περιγράφει την σχετικότητα των λέξεων με τον χρόνο<br />
ενώνοντας τους σε μια λογικό-μαθηματική συνέχεια<br />
<br />
Σίγουρα την έχεις συναντήσει<br />
<br />
σε ανθρώπους που γεμίζουν το χώρο με γέλια και λέξεις<br />
και κάνουν τον χρόνο να τρέχει να προλάβει<br />
για να χωρέσει τις αναμνήσεις που χτίζουν<br />
<br />
σε στόματα που δεν τολμούν να κλείσουν<br />
που κολλάνε συλλαβή με συλλαβή σε ένα μακρόσυρτο αναστεναγμό<br />
όταν παλεύουν να καθυστερήσουν το αναπόφευκτο<br />
<br />
Κι είναι και τότε<br />
<br />
όταν οι άνθρωποι πλέκουν κορμιά και χέρια,<br />
που οι λέξεις στερεύουν<br />
<br />
κάθε δίφθογγος ένας χτύπος του ρολογιού<br />
και τα λόγια πνίγονται στον οισοφάγο<br />
<br />
κάπως έτσι αυτό το μαζί<br />
κρατά λίγο ακόμα</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-29851728209719657642013-10-12T05:38:00.002-07:002013-10-12T13:08:14.641-07:00απλώς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στον άδειο μαυροπίνακα της καρδιάς μου<br />
ήρθες κι έγραψες μια χούφτα λέξεις<br />
<br />
<i>Σε έχω δει 2-3 φορές στη ζωή μου και σαγαπώ ρε συ</i><br />
<br />
Πάταγες στις μύτες των ποδιών σου για να τις φτάσεις<br />
μα σαν τελείωσες, άρχισες να κοιτάς πίσω σου<br />
<br />
<i>Σε έχω δει 2-3 φορές στη ζωή μου και σαγαπώ ρε</i><br />
<br />
Κάθε τόσο άπλωνες το χέρι σου, τέντωνες το κορμί σου<br />
και τις έσβηνες με το δάχτυλο<br />
<br />
<i>Σε έχω δει 2-3 φορές στη ζωή μου και</i><br />
<br />
Γέμιζες το στόμα σου πρέπει<br />
και τα χέρια σου κιμωλίες<br />
<br />
<i>Σε έχω δει 2-3 φορές</i><br />
<br />
Και ξάφνου χτύπησε το κουδούνι, διάλειμμα τέλος<br />
τρέχεις να πλυθείς πριν σε δει κανείς<br />
<br />
<i>Σε έχω δει</i><br />
<br />
Πρέπει γρήγορα να επιστρέψεις στη θέση σου<br />
'Ησυχία στην τάξη'<br />
<br />
<i>Σ</i><br />
<br />
Ησυχία<br />
<br />
<i>(Σσσσς)</i></div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-34693569259403737632013-09-01T02:56:00.001-07:002013-09-01T02:56:50.724-07:00σωτηρία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η αυλαία ανοίγει. Η σκηνή φτωχική. Ένα ξύλινο τραπέζι και για ντεκόρ ένας πέτρινος τοίχος. Ένας άντρας περπατά στο σανίδι. Φοράει ένα γκρίζο πολυφορεμένο κουστούμι. Μέσα του ένα άσπρο πουκάμισο. Χωρίς γραβάτα, χωρίς ζώνη. Αν κάτι ξεχωρίζει πάνω του είναι το καπέλο. Ένα γκρι καβουράκι με μεγάλο γείσο. Στο χέρι του μια καφέ δερμάτινη βαλίτσα. Φτάνει και την ακουμπάει στο τραπέζι. Την ανοίγει και από μέσα βγάζει ένα σφυρί και ένα μεγάλο καρφί. Τα κρατάει στα τεντωμένα χέρια του και τα δείχνει στο κοινό. Πρώτα μπροστά του, μετά αριστερά, δεξιά και πάλι μπροστά. Κάνει δυο βήματα πίσω και καρφώνει το καρφί στον πέτρινο τοίχο. Λίγο πιο πάνω από το ύψος του κεφαλιού του. Όταν τελειώνει βγάζει το καπέλο του, το επιδεικνύει στον κόσμο και το κρεμάει στο καρφί. Βγάζει από τη βαλίτσα άλλο ένα καρφί. Γυρίζει προς τον τοίχο και το καρφώνει στην ευθεία του πρώτου αλλά πιο χαμηλά. Τελειώνοντας αφήνει το σφυρί στο ξύλινο τραπέζι. Βγάζει το σακάκι του. Από μέσα φοράει λεπτές μαύρες τιράντες. Δείχνει το γκρίζο σακάκι στο κοινό, μπρος και πίσω. Και το κρεμάει στο χαμηλό καρφί. Πλησιάζει πάλι το τραπέζι. Παίρνει στα χέρια του το σφυρί και ένα ακόμα καρφί από τη βαλίτσα. Ακολουθώντας την ίδια τελετουργία το καρφώνει αριστερά των άλλων δυο. Κατεβάζει τις τιράντες του, βγάζει το άσπρο πουκάμισο κι αφού το παρουσιάσει κι αυτό, το κρεμάει στον τοίχο. Το σώμα που ξεπροβάλλει δείχνει ότι είναι αρκετά νεότερος απ όσο δήλωνε το γκρίζο του μούσι. Όμως τα χέρια του είναι αδύνατα, σχεδόν ατροφικά. Ενώ κάτω απ το άσπρο φανελάκι του ξεπροβάλλουν τα οστά του στέρνου καθώς καρφώνει ένα ακόμα καρφί στον τοίχο. Αντιδιαμετρικά του προηγούμενου. Αφήνει το σφυρί στο τραπέζι,βγάζει το φανελάκι και το κρεμάει στο ελεύθερο καρφί. Στέκεται για λίγο γυμνόστηθος και ακίνητος στη σκηνή. Χαρίζοντας ένα παρατεταμένο βλέμμα στους παρευρισκόμενους. Μετά από λίγο βάζει το χέρι στην δερμάτινη βαλίτσα και εμφανίζει ένα κόκκινο κοπίδι. Ανοίγει την λεπίδα του και το στρέφει προς τους θεατές. Πρώτα μπροστά του, μετά αριστερά, δεξιά και πάλι μπροστά. Το γυρίζει στο χέρι του και το καρφώνει με δύναμη λίγο κάτω από τον αριστερό του ώμο. Οι άντρες κρεμάν τα σαγόνια τους ενώ οι γυναίκες καταπίνουν τα ουρλιαχτά τους. Αγωνία. Με μία αργή και σταθερή κίνηση διαγράφει μια κοίλη πορεία από την κλείδα, πέρα του αφαλού μέχρι και τις απαρχές της λεκάνης. Κόκκινα δάκρυα τρέχουν στον χάρτη του στέρνου του. Αντίκρυ του δεκάδες μάτια σε διαστολή. Αφήνει το κοπίδι στο τραπέζι. Ανασηκώνει με τα δάχτυλα τα όρια της τομής και μπήγει το χέρι του στα αριστερά του στήθους. Ωσάν να ψάχνει την εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Μετά από λίγο βγάζει το χέρι απ τα μέσα του και στην παλάμη του κρατάει μια καρδιά. Ακούγονται οι πρώτες φωνές. Είναι μια υπερτροφική ανθρώπινη καρδιά που πάλλεται. Κάθε χτύπος της μικρά κόκκινα συντριβάνια. Την επιδεικνύει στο κοινό. Πρώτα μπροστά του, μετά αριστερά, δεξιά και πάλι μπροστά. Επιστρέφει στο ξύλινο τραπέζι και βγάζει από τη δερμάτινη τσάντα άλλο ένα καρφί. Στρέφεται και πάλι στον τοίχο. Βρίσκει με τα δάχτυλα το κέντρο και ξεκινά. Κομμένες ανάσες κάθε που το σφυρί αγγίζει τον ήλο. Τελειώνοντας γυρνά κι αφήνει το σφυρί μέσα στην δερμάτινη βαλίτσα και την κλείνει. Ξεκρεμάει το φανελάκι και το φοράει. Το ίδιο και το πουκάμισο. Στην πρώτη επαφή με το σώμα του τα ρούχα από άσπρα γίνονται κόκκινα. Φοράει πάλι τις τιράντες. Βάζει το γκρι σακάκι και ξεκρεμάει το καπέλο. Πίσω του η καρδιά, στο κέντρο του σιδερένιου σταυρού, συνεχίζει να πάλλεται. Παίρνει την δερμάτινη βαλίτσα στο χέρι. Φτάνει στο όριο της σκηνής και κάνει μια μικρή υπόκλιση. Κρατάει στα χέρια του καβουράκι. Το αίμα στα δάχτυλα και στο γείσο ξεράθηκε. Η αυλαία κλείνει.</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-86247704151583173362013-08-01T18:28:00.000-07:002013-08-01T18:36:26.354-07:00iFeel<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
παγκάκι δίπλα στη θάλασσα.<br />
ένας άνθρωπος κάθεται σκυφτός με τις γροθιές του σφιγμένες.<br />
ακίνητος. το βλέμμα σβησμένο.<br />
<br />
πίσω του εμφανίζεται ένα ασθενοφόρο. δύο νοσοκόμοι, μια γυναίκα και ένας νεαρός άντρας ντυμένοι στα λευκά, τον πλησιάζουν.<br />
ο άντρας του πιάνει το χέρι στο ύψος του καρπού. η γυναίκα γονατίζει μπροστά στον άνθρωπο και ακουμπά μια μικρή συσκευή στο λαιμό του.<br />
<br />
<i>"Pressure and pulses are ok"</i><br />
<i>"The temperature is within the accepted margin"</i><br />
<i>"Everything looks normal"</i><br />
<br />
(σιωπή)<br />
<br />
<i>"Ok open him up"</i><br />
<br />
ο νεαρός άντρας μπήγει τα δάχτυλα του στον καρπό του ανθρώπου. η σάρκα σκίζεται αλλά το αίμα που τρέχει είναι ελάχιστο. ο άντρας πιάνει το δέρμα, το τραβάει και το βγάζει. από κάτω του αποκαλύπτεται μια πλακέτα με μια οθόνη και μερικά κουμπιά.<br />
<br />
η γυναίκα ψηλαφίζει το πρόσωπο του ανθρώπου. με τα δυο χέρια της πιέζει τα ζυγωματικά του κι ακούγεται ένας μηχανικός ήχος. το κεφάλι του ανθρώπου ανοίγει. μέσα πληθώρα από κυκλώματα και λαμπάκια.<br />
<br />
<i>"All bodily functions seem operational"</i><br />
<i>"I don't understand, why were we dispatched? Everything looks ok"</i><br />
<i>"I detect a congestion in the emotional receptors. I think I know what is the problem. I have encountered it once before. Lift his shirt"</i><br />
<br />
του σηκώνουν τη μπλούζα. εκείνη με το δάχτυλό της κάνει μια τομή κατά μήκος του στέρνου του και ανοίγει το στήθος του. το εσωτερικό είναι γεμάτο με πλακέτες και καλώδια. και κάπου ψηλά και δεξιά μια ανθρώπινη καρδιά. μια ανθρώπινη καρδιά που χτυπά και αιμορραγεί.<br />
<br />
<i>"I knew it. Call in for a type 4390 condition" </i><br />
<i>"A heartbreak? Really?!? Who would have thought.."</i><br />
<br />
η γυναίκα κλίνει το στέρνο του και κατεβάζει την μπλούζα του.<br />
<br />
<i>"We can deal with it. We just need to reset some of his memory and the emotional congestion should resolve itself."</i><br />
<br />
καθώς εκείνη πάει να πειράξει κάτι στο ανοικτό ηλεκτρονικό του εγκέφαλο, ο άνθρωπός της γραπώνει το χέρι. την κοιτάει στα μάτια και χωρίς να πει λέξη κουνάει το κεφάλι του δεξιά αριστερά με ένα βλέμμα γεμάτο άρνηση. εκείνη μετά τον αρχικό ξάφνιασμα, χαλαρώνει. του γνέφει συγκαταβατικά και χαμηλώνει τα χέρια. πατάει πάλι τα ζυγωματικά του ανθρώπου και σηκώνεται.<br />
<br />
<i>"We are done here" </i><br />
<i>"But I just called in the.." </i><br />
<i>"I said we are done"</i><br />
<br />
μαζεύουν τα εργαλεία τους και επιστρέφουν στο όχημα τους. πριν φύγει η γυναίκα ρίχνει μια τελευταία ματιά στον σκυφτό άνθρωπό.<br />
ακούγεται το όχημα να απομακρύνεται.<br />
<br />
ο άνθρωπος σμίγει και πάλι τα χέρια του. χαμηλώνει το κεφάλι και κοιτάει για λίγο το περιεχόμενο της γροθιάς του.<br />
<br />
Σφίγγει τη φωτογραφία στα χέρια του και ξανασβήνει το βλέμμα του στη θάλασσα.</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-42354626244090759462013-06-27T14:30:00.000-07:002013-06-27T14:38:18.974-07:00Last Word<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h4 style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: black; color: #eeeeee; font-family: arial; font-weight: normal;">Περισσότερο κι απ το έργο του Leonhard Euler, θυμάμαι τα τελευταία λόγια του. </span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;"><br /></span>
<span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;">Ο άνθρωπος που μας βοήθησε να καταλάβουμε τον κόσμο και τους κανόνες του όσο λίγοι, </span><span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;">έφυγε με ένα στεγνό κι άδοξο 'Πεθαίνω'. </span></span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;"><br /></span>
<span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;">Δεν το κρύβω, περίμενα περισσότερα. </span></span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;">Μου πήρε χρόνια να καταλάβω το λάθος μου. </span></span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;"><br /></span>
<span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;">Τα λόγια αυτά δεν ήταν παρά μια απόλυτα έγκυρη και ακριβής περιγραφή της πραγματικότητας. </span></span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;"><br /></span>
<span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;">Πεθαίνω. </span></span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;"><br /></span>
<span style="background-color: black; font-family: arial; font-weight: normal;">Μια ακόμη ορθή διαπίστωση. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #eeeeee; font-family: arial; font-weight: normal;">Ένα τελευταίο θεώρημα που αποδείχτηκε στην τελευταία ανάσα. </span></span><br />
<div>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial; font-size: x-small; font-weight: normal;"><br /></span></div>
</div>
</h4>
</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-83045980208671705352013-01-21T03:43:00.000-08:002013-01-21T03:44:36.916-08:00Να `ρχεσαι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Να `ρχεσαι πιο συχνά φίλε.<br />
και μην φοβάσαι δεν με ξυπνάς<br />
<br />
Να `ρχεσαι.<br />
και δεν θα γκρινιάζω<br />
<br />
Να `ρχεσαι να σε βλέπω.<br />
κι ας είναι μετά τα μάτια μου δακρυσμένα<br />
δεν πειράζει<br />
<br />
Να `ρχεσαι.<br />
και θα σου χαμογελάω<br />
<br />
Να `ρχεσαι να με βλέπεις.<br />
να δεις πως γερνάω μονάχος<br />
<br />
Να `ρχεσαι εσύ που μπορείς.<br />
γιατί όταν έρθω εγώ θα έρθω μια και καλή<br />
<br /></div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-9933679900739141742012-12-21T07:07:00.001-08:002012-12-21T07:09:59.896-08:00At World's End<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Πάντα έβρισκα μια συγγραφικότητα στο να πεθάνεις<br />
την ημέρα των γενεθλίων σου<br />
<br />
Μια θλιβερή νομοτέλεια<br />
σαν σταυρωτή ομοιοκαταληξία<br />
<br />
Λες και το να φύγεις εκείνη τη μέρα<br />
είναι μια ποιητική αδεία</div>
Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-78840828512754798082012-07-30T13:15:00.000-07:002012-07-30T13:15:04.981-07:00Fast Forward<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τα μαλλιά σου είναι δεμένα πίσω και κόκκινα όπως τότε.<br />
Οι τσάντες στον ώμο σε βαραίνουν. Βιάζεσαι.<br />
Το πιτσιρίκι που σέρνεις έχει τα μάτια σου και τη γκρίνια σου.<br />
<br />
Ίσως φταίει η απόσταση, αλλά ακόμα θυμίζεις εκείνη.<br />
Η ομορφιά σου φύλλα δάφνης.<br />
Μα που να ναι η κοπέλα που αγάπησα μισή ζωή πίσω;<br />
<br />
Ο καφές κρύωσε και δεν πίνεται.<br />
Έχω αργήσει.<br />
'Δεσποινίς, το λογαριασμό'</div>Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-23256791097117715942012-05-04T06:16:00.000-07:002012-05-04T06:28:48.848-07:00Και μένω εκεί.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Με το πρόσωπο στα στρωσίδια.<br />
Ένα νυστέρι μου μετράει την πλάτη. Και μετά τα άκρα. Όμως δεν υπάρχει κόκκινο, μόνο άσπρο. Από τις τομές δεν τρέχει αίμα, αναβλύζουν τα κόκαλα. Πρώτα η ραχοκοκαλιά και η περόνη. Η ωμοπλάτη, ο αυχένας και η λεκάνη. Ανασηκώνομαι. Το αποκολλημένο σαρκίο μένει εκεί. Ζαρωμένο. Τσαλακωμένο. Σαν νυφικό φουστάνι, που αφήνει το λευκό δέρμα της κόρης, για να συναντήσει το πάτωμα.<br />
Μισοσκόταδο.<br />
Δεν έχω μυς. Δικέφαλοι και τρικέφαλοι, χάθηκαν μαζί με αδένες και τένοντες. Φύλλα φθινοπώρου. Όμως έχω μάτια. Για να μπορώ να βλέπω αυτά τα κοκαλιάρικα δάχτυλα, σίγουρα έχω μάτια. Και γλώσσα. Σίγουρα έχω γλώσσα. Την νιώθω ανάμεσα στα δόντια. Αυτόχθονες και ετερόχθονες μύες μοιάζουν ανέπαφοι. Φωνητικές χορδές; Έχω φωνητικές χορδές; Αλλά και να έχω, σίγουρα είναι άχρηστες. Δεν έχω πνεύμονες.<br />
Κάθε τόσο τα παράγωγα των σιελογόνων αδένων ξεφεύγουν από την τρύπα του σαγονιού. Αν είχα δέρμα, ή κάποιο άλλο αισθητήριο όργανο υγρασίας, θα ένιωθα πιο άσχημα. Τώρα απλά εκνευρίζομαι που, κυριολεκτικά, μου τρέχουν τα σάλια.<br />
Τι παράξενο κι αυτό; Φαίνεται ότι με εγκατέλειψαν τα ζωτικά μου όργανα, όχι όμως και η ντροπή.</div>Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-34590575565085893862012-02-16T18:09:00.000-08:002012-02-16T18:10:49.646-08:00Όνειρο<span >Να ξεφυλλίζεις το 1200ων σελίδων βιβλίο και να μην βρίσκεις χώρο να γράψεις. </span><div><span >Και να κρατάς μόνο 1 πράσινο μαρκαδοράκι. </span></div><div><span >Και το χαρτί να είναι illustration. </span></div><div><span >Και να μουτζουρώνεις συνέχεια. </span></div><div><span >Και να περιμένει το κορίτσι. </span></div><div><span >Εφιάλτης σου λέω, όχι αστεία.</span></div>Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6794051878876402755.post-24930497826930487992012-02-08T14:18:00.000-08:002012-02-08T14:38:10.684-08:00Hobbies and other Vices<span style="font-style:italic;"><span style="font-weight:bold;"><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Εγώ:</span> Καλησπέρα. Ένα κιλό κιμά και δυό πανσέτες.</span><br /><br />Σκατά!<br /><br /><span style="font-style:italic;"><span style="font-weight:bold;"><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Αυτός:</span> Δεν μεθυμάσαι ε;</span><br /><br />Σκατά! Σκατά! Σκατά!<br /><br /><span style="font-style:italic;"><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><b>Εγώ:</b> Παρακαλώ;</span><br /><span style="font-style:italic;"><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><b>Αυτός:</b> Σε κατάλαβα από την ώρα που μπήκες. Δεν με θυμάσε καθόλου;</span><br /><br />Και βέβαια σε θυμάμαι. Μαλάκα!<br /><br /><span style="font-style:italic;"><b>Εγώ:</b> Συγνώμη αλλά δεν..</span><br /><br />Δεν τη γλιτώνω ρε πούστη.<br /><br /><span style="font-style:italic;"><b>Αυτός:</b> Έλα ρε φιλε! Τόσα χρόνια στο ίδιο θρανίο και δεν με θυμάσαι;</span><br /><br />Θυμάμαι τα πάντα από σένα.<br /><br /><span style="font-style:italic;"><b>Εγώ:</b> Αααα.. Τι γίνεσαι;</span><br /><br />Θυμάμαι πως βρώμαγε η ανάσα σου όταν καθόσουν δίπλα μου. Την ηλίθια φάτσα σου όταν σε σηκώναν στον πίνακα. Τα παρατραβηγμένα αστεία σου. Τα ηλίθια παρατσούκλια.<br /><br /><span style="font-style:italic;"><b>Αυτός:</b> Εγώ εδώ. Κρεοπώλης. Σφάζω για να περνάει η ώρα.. Χαχαχα!</span><br /><br />Θυμάμαι την κλωτσιά που μου δωσες στ αρχίδια όταν παίζαμε μπάλα. Αρχίδι!<br /><br /><span style="font-style:italic;"><b>Αυτός:</b> Εσύ τι κάνεις εδώ; Εδώ κοντά μένεις;<br /><b>Εγώ:</b> Μπα όχι. Για έναν φίλο ψωνίζω.</span><br /><br />Θυμάμαι το καλοκαίρι που έβγαλες τις αμυγδαλες και γύρησες τριπλάσιος από τα παγωτά. Και επισήμως χοντρο-μαλάκας.<br /><br /><span style="font-style:italic;"><b>Αυτός:</b> Α ναι, τι είπες ότι θες; Ένα κιλό κιμά και ;<br /><b>Εγώ:</b> Πανσέτες.</span><br /><br />Θυμάμαι τότε που πήρες την μηχανή του αδερφού σου, κρύφτηκες στις τουαλέτες, και φωτογράφησες την Ελένη. Και μετά πούλησες τις φωτογραφίες για μερικά κέρματα. Πήρε όλο το σχολείο. Θυμάμαι το κλάμα της και πόσο μου έλειψε όταν άλλαξε σχολείο.<br /><br /> <span style="font-style:italic;"><b>Αυτός:</b> Σωστά. Κάτσε να ξεκρεμάσω αυτό εδώ. Θα σου κόψω απ το καλό. Μου το έστειλαν το πρωί από το χωριό.</span><br /><br />Θυμάμαι τα γατιά της γειτονιάς που τα έκαιγες με χλωρίνη. Τώρα ξαπλώνεις μοσχάρια στον πάγκο.<br /><br /><span style="font-style:italic;"><b>Εγώ:</b> Δικό σου το μαγαζί;</span><br /><br />Θυμάμαι που γάμαγες στα μπουρδέλα και ένιωθες γόης. Σταθερά μια φορά την εβδομάδα. Αλλά πάντα Δευτέρα. Να σου στοιχίζει λιγότερο. Γελοίε!<br /><br /><span style="font-style:italic;"><b>Αυτός:</b> Του πεθερού. Αλλά να ναι καλά, μας άφησε χρόνους.. Χαχαχα!</span><br /><span style="font-style:italic;"><b>Αυτός:</b> Εσύ με τι ασχολείσαι;</span><br /><br />Παίρνω τον γάτζο στα χέρια μου. Πλησιάζω. Καθώς σηκώνει το κεφάλι και με κοιτάει του τον καρφώνω στον λαιμό. Εκεί ανάμεσα σε ωμοϋοειδή μυ και στερνόκλειδο. Σχίζω το πλαινό του οισοφάγου και τραβάω με δύναμη μέχρι να φτάσει το σίδερο στην κάτω γνάθο.<br /><br />Ουρλιάζει. Όλοι, πάντα, ουρλιάζουν.<br /><br />Βλέπω την άκρη του γάντζου μέσα στο λαιμό του. Εκεί που κάποτε ήταν οι αμυγδαλές του. Προσπαθεί να τραβηχτεί αλλά δεν μπορεί. Προσπαθεί να με τραβήξει αλλά είναι πολύ σαστισμένος. Και ουρλιάζει. Πιάνω τον μπαλτά που του είχε πέσει και τον χτυπάω με τη λαβή στο κεφάλι.<br /><br />Ξανά. Ξανά.<br /><br />Το δέρμα σχίζεται. Το αίμα που τρέχει του τυφλώνει το δεξί μάτι. Επιτέλους ζαλίστηκε. Πετάω τον μπαλτά πίσω μου. Με το αριστερό χέρι και τον γάτζο τον τραβάω και τον ξαπλώνω στον πάγκο. Βρίσκω το σφυρί για τα φιλετάκια. Πριν προσπαθήσει να ανασηκωθεί τον χτυπάω στο δεξί χέρι. Νιώθω τα κρακ που κάνουν τα μεταρτάσια. Πρώτα δύο. Μετά ένα. Κι άλλο ένα. Δεν αντιστέκεται πια.<br /><br />Ακούγεται ο υγρός βήχας από αίμα και σάλιο στον οισοφάγο.<br /><br />Το δέρμα έχει ζαρώσει καθώς ο γάτζος έχει σχεδόν φτάσει στο πηγούνι. Τον αφήνω. Σηκώνω τον μπαλτά. Δεν βολέυομαι . Πρέπει να πάω από την άλλη. Κι εδώ παντού αίμα. Απλώνω την αριστερη παλάμη του. Κόβω πρώτα τον αντίχειρα. Μετα τα υπόλοιπα τέσσερα μαζι. Σκατά. Το μικρό δεν κόπηκε καλα. Πιάνω μια κόλλα χαρτί από τη στοίβα εκεί δίπλα και τα τυλίγω. Το κολόσκυλο της κυρά Σοφίας θα κάνει χαρές πάλι.<br /><br /><span style="font-style:italic;"><b>Εγώ:</b> Κι εγώ σφάζω για να περνάει η ώρα.</span>Pythagorashttp://www.blogger.com/profile/15407431687875824283noreply@blogger.com0