Ο δρόμος, ο χρόνος κι ο πόνος

Νιώθω μια ανασφάλεια κινούμενος μόνος στους δρόμους, κάτι τουλάχιστον ξεκαρδιστικό για έναν άνθρωπο του μεγέθους μου.
Αιτία ένα - αστείο στην πραγματικότητα - περιστατικό στους δρόμους της Αθήνας.

Μόλις είχα παρκάρει στο κέντρο της πόλης και κατευθυνόμουν σε ένα από τα κτήρια της εταιρίας, στην οποία τελώ "χαρούμενος" εργαζόμενος. Το πλήθος των αλλοδαπών δεν είναι πια κάτι αξιοπρόσεχτο. Πλησιάζοντας στο κτήριο καταλαβαίνω ότι κάποιος μ ακολουθεί. Για την ακρίβεια με ακολουθεί από την ώρα που βγήκα από το αυτοκίνητο.

Κάπου εδώ οφείλω να περιαυτολογήσω.
Ένα από τα θετικά που αναγνωρίζω στον εαυτό μου είναι η παντελής έλλειψη πανικού και η απόλυτη κυριαρχία καθαρής σκέψης σε στιγμές κρίσης.

Το μυαλό μου αρχίζει να πλάθει σενάρια.
"Είμαι σίγουρος ότι μ ακολουθεί. Τώρα που το σκέφτομαι πέρασε δίπλα μου όταν προσπαθούσα να παρκάρω. Κοντοστάθηκε, προχώρησε λίγο, και αφού κλείδωσα το αυτοκίνητο με πήρε στο κατόπι."

Απορούσα με τον εαυτό μου που είχε καταφέρει να προσέξει τέτοιες λεπτομέρειες αλλά διάλεξε να μου τις παρουσιάσει λίγο πριν το μοιραίο.

"Πορτοφόλι - κινητό - τσάντα - κλειδιά. Ξέρει που έχω παρκάρει, μπορεί να θέλει να πάρει τ αμάξι."

Πριν κάνω κάτι (ότι κι αν ήταν αυτό) έπρεπε να σιγουρευτώ. Άνοιξα βήμα. Και εκείνος το ίδιο. Κόβω ταχύτητα και περιμένω να με προσπεράσει. Το κάνει. Περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο και περιμένω να απομακρυνθεί λίγο. Εκείνος συνεχίζει να προχωράει ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω. Πιστεύοντας ότι έληξε το θέμα ανοίγω βήμα για να φτάσω στη δουλεία. Ενώ είχα απομακρυνθεί λίγο, εκείνος αλλάζει πεζοδρόμιο και ερχόμενος πίσω μου, κινείται γρήγορα να με φτάσει.

"Αυτό ήταν, πρέπει να τον αντιμετωπίσω."
Οπλίζομαι με όσο θάρρος και θράσος είχα πακετάρει στη τσάντα της δουλειάς, φοράω το ύφος του Μιχαλόπουλου στα Τσακάλια και γυρνάω.

- Τι τρέχει ρε φίλε; Θες κάτι;
Εκείνος παγώνει, τα χάνει για λίγο κ ρίχνει το βλέμμα στην άσφαλτο.
- Εεε τίποτα, τίποτα.
- Τι τίποτα; Αφού με έχεις πάρει από πίσω, τι θες;
- Όχι τίποτα, τίποτα. Εσύ που πάει; Εγώ έχει φίλο, φίλο μου σου μοιάζει.

Εκείνος ο Νοέμβρης ήταν ευνοϊκός μήνας για τους ζυγούς. Όμως το ωροσκόπιο μου δεν έλεγε τίποτα που να μοιάζει με καμάκι από μεσήλικα Πακιστανό στην γωνία Αγησιλάου και Δεληγιώργη.

Είχα ετοιμαστεί για μάχη και όχι συζήτηση, πού να του εξηγήσω ότι τα γούστα μας δεν ταιριάζουν;
Χαμογέλασα, απομακρύνθηκα γρήγορα και μπήκα στο κτήριο της εταιρίας.

80 χρόνια αγώνας

Δεν συνηθίζω να βλέπω tv.
Τελευταία όμως έχω εθιστεί σε ειδήσεις και εκπομπές πολιτικού περιεχομένου. Σε κάθε ευκαιρία - όταν δηλαδή περάσω μπροστά από έναν ενεργοποιημένο τηλεοπτικό δέκτη - ψάχνω ένα πάνελ που να υπόσχεται μια καλή - σοβαρή - έντονη συζήτηση με μπόλικες πινελιές αντιπαράθεσης.

Το πλέον εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι δεν παραμένω αμέτοχος στις συζητήσεις που παρακολουθώ, αλλά σε κάθε ευκαιρία εκφράζω την επιδοκιμασία μου , την αντίθεση μου, τον εκνευρισμό μου.
Μάλιστα όσο περισσότερο με αγγίζει το θέμα τόσο πιο εκδηλωτικός γίνομαι.

Έτσι και εκείνο το βράδυ.
Παρακολουθούσα μια συζήτηση για το αγαπημένο μου θέμα, την Παιδεία. Αντιπρόσωποι κομμάτων και φοιτητικών παρατάξεων, δημοσιογράφοι και άμοιροι καταστηματάρχες - ένα πολλά υποσχόμενο σύνολο. Η κουβέντα φούντωνε και μαζί της η ενεργή συμμετοχή μου. Συντροφιά μου η πολυαγαπημένη μου γιαγιά, να παρακολουθεί το αστείο θέαμα ενός ανθρώπου να κάνει διάλογο με μια οικιακή συσκευή.

Φτάνοντας στο τέλος του πολύτιμου τηλεοπτικού χρόνου, χωρίς κανένα απολύτως συμπέρασμα αλλά με ικανοποιημένη την ανάγκη για "πολιτισμένη" συζήτηση, η γιαγιά μου θέλησε να μπει στη κουβέντα.


Παράθεση [ Η γιαγιά μου ]:
Φυγαδεύτηκε από το χωριό της στην ορεινή Αρκαδία μαζί με τον μικρότερο αδερφό της πριν συληφθούν από τους Γερμανούς για την συμμετοχή τους στο ΕΑΜ.
Στην Αθήνα εντάχθηκαν και οι δύο στην ΕΔΑ. Ο αδερφός της μάλιστα διετέλεσε γραμματέας της τοπικής της οργάνωσης.
Ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες στην κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα.
Αρκετοί συγγενείς της πέρασαν χρόνια στη Γυάρο χωρίς να υπογράψουν δήλωση μετανοίας.


Γιαγιά: Τώρα αυτοί καλά τα λένε;
Εγώ: Γιατί με ρωτάς; Αφού τους άκουσες, εσύ τι νομίζεις;

Γιαγιά: Δεν ξέρω εγώ από αυτά παιδάκι μου.
Εγώ: Μα πώς δεν ξέρεις απ' αυτά; 80 χρόνια στην αριστερά τι κάνατε;

Γιαγιά: Αα εμείς, ξύλο τρώγαμε.

ευ ζειν

Για κάποιο λόγο βρέθηκε στο σπίτι μου ένα από αυτά τα lifestyle περιοδικά. Περνώντας από μπροστά του έπεσε φευγαλέα το μάτι σε ένα τίτλο του εξωφύλλου.

Νέα έρευνα:
Πως να ζήσεις περισσότερο

Με έβαλε σε σκέψεις.
Μήπως πρέπει επιτέλους να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου; Δεν εννοώ τα ψυχολογικά - φιλοσοφικά - υπαρξιακά θέματα που με ταλανίζουν κάθε τόσο, αλλά την νεοσύστατη έννοια του fitness.
Να γυμνάζομαι τακτικά, να κόψω κάθε κατάχρηση, να κοιμάμαι νωρίς, με σκοπό να επεκτείνω κατά τι το life spawn μου.

Τρομακτική σκέψη!
Ευτυχώς μπήκε και βγήκε από το κεφάλι μου όπως μια σφαίρα από AK-47, γρήγορα και επώδυνα.

Τελικά, στην ηλικία μου, αυτό που με απασχολεί είναι να ζήσω καλύτερα. Με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς, με τη διάρκεια της ζωής μου θα ασχοληθώ μετά την ηλικία των 40.

Ίσως τότε να μετανιώνω για όσα δεν έκανα μέχρι τα 40 μου για να ζήσω μια πιο μακρόχρονη ζωή.

Μικρό το κακό.

Μου φτάνει που μετανιώνω για όσα δεν έκανα μέχρι τα 23 μου για να ζήσω μια πιο ευχάριστη ζωή.

editorial [ Τί είναι blog; ]

Από την στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με το άθλημα του bloging είχα μια απορία.

Τι είναι τελικά ένα blog ;

Είναι ένας μοντέρνος τρόπος επικοινωνίας ή ένα on-line ημερολόγιο; Ίσως ένα κολάζ γεγονότων, ονείρων κι απόψεων;

Ένας φίλος blogίτης στην ερώτηση αυτή μου απάντησε, "Είναι μέσω επικοινωνίας, το δικό μου είναι ημερολόγιο γιατί απλά δεν έχω τίποτα να πω" και πρόσθεσε "όσο πιο βαρετή ζωή έχεις το πιο βαρετό είναι και το ημερολόγιο σου."

Μετά από λίγη σκέψη κατέληξα στο εξής, ο μόνος τρόπος να μάθω τι είναι ένα blog,
είναι να φτιάξω ένα.