80 χρόνια αγώνας

Δεν συνηθίζω να βλέπω tv.
Τελευταία όμως έχω εθιστεί σε ειδήσεις και εκπομπές πολιτικού περιεχομένου. Σε κάθε ευκαιρία - όταν δηλαδή περάσω μπροστά από έναν ενεργοποιημένο τηλεοπτικό δέκτη - ψάχνω ένα πάνελ που να υπόσχεται μια καλή - σοβαρή - έντονη συζήτηση με μπόλικες πινελιές αντιπαράθεσης.

Το πλέον εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι δεν παραμένω αμέτοχος στις συζητήσεις που παρακολουθώ, αλλά σε κάθε ευκαιρία εκφράζω την επιδοκιμασία μου , την αντίθεση μου, τον εκνευρισμό μου.
Μάλιστα όσο περισσότερο με αγγίζει το θέμα τόσο πιο εκδηλωτικός γίνομαι.

Έτσι και εκείνο το βράδυ.
Παρακολουθούσα μια συζήτηση για το αγαπημένο μου θέμα, την Παιδεία. Αντιπρόσωποι κομμάτων και φοιτητικών παρατάξεων, δημοσιογράφοι και άμοιροι καταστηματάρχες - ένα πολλά υποσχόμενο σύνολο. Η κουβέντα φούντωνε και μαζί της η ενεργή συμμετοχή μου. Συντροφιά μου η πολυαγαπημένη μου γιαγιά, να παρακολουθεί το αστείο θέαμα ενός ανθρώπου να κάνει διάλογο με μια οικιακή συσκευή.

Φτάνοντας στο τέλος του πολύτιμου τηλεοπτικού χρόνου, χωρίς κανένα απολύτως συμπέρασμα αλλά με ικανοποιημένη την ανάγκη για "πολιτισμένη" συζήτηση, η γιαγιά μου θέλησε να μπει στη κουβέντα.


Παράθεση [ Η γιαγιά μου ]:
Φυγαδεύτηκε από το χωριό της στην ορεινή Αρκαδία μαζί με τον μικρότερο αδερφό της πριν συληφθούν από τους Γερμανούς για την συμμετοχή τους στο ΕΑΜ.
Στην Αθήνα εντάχθηκαν και οι δύο στην ΕΔΑ. Ο αδερφός της μάλιστα διετέλεσε γραμματέας της τοπικής της οργάνωσης.
Ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες στην κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα.
Αρκετοί συγγενείς της πέρασαν χρόνια στη Γυάρο χωρίς να υπογράψουν δήλωση μετανοίας.


Γιαγιά: Τώρα αυτοί καλά τα λένε;
Εγώ: Γιατί με ρωτάς; Αφού τους άκουσες, εσύ τι νομίζεις;

Γιαγιά: Δεν ξέρω εγώ από αυτά παιδάκι μου.
Εγώ: Μα πώς δεν ξέρεις απ' αυτά; 80 χρόνια στην αριστερά τι κάνατε;

Γιαγιά: Αα εμείς, ξύλο τρώγαμε.