Saturday, June 15, 2019

τα τι τι

Αν κάποτε γίνω κάτι ίσως αυτό να είναι βαλς,

ένα παρ' ολίγον ταξίδι
μια γλυκιά ψευδαίσθηση πως χορεύεις 
χωρίς να ξεφεύγεις

δεμένος με σχοινί από τον ρυθμό του 3/4
και με το βάρος των έως τότε, κρεμασμένος σαν εκκρεμές ρολογιού
μια πτώση σε αναστολή

μια αιώρηση, μια ταλάντωση
σαν εκκρεμότητα

κάτι μελωδικό κι ανάλαφρο
που θα σέρνει για πάντα στο βήμα μια θλίψη
σαν πτυχές σε φουστάνι

μια εφήμερη παύση του τώρα
με μικρές περιστροφές και προσποιητή σκοπιμότητα
μια νοσταλγία σε σταθερό βηματισμό

κάτι παλιό, κάτι απόμακρο πια
σαν αναπόληση

Αν κάποτε γίνω κάτι ίσως αυτό να είναι ανάμνηση

Sunday, January 20, 2019

Μπορώ να

Μπορώ να γράψω τα πιο θλιμμένα λόγια αυτό το βράδυ.
Να γράψω για παράδειγμα: "Η νύχτα έναστρη και τρέμουν γαλάζια τ αστέρια στο βάθος". Τ αγέρι περιστρέφεται στο στερέωμα τραγουδώντας.

Μπορώ να γράψω τα πιο θλιμμένα λόγια αυτό το βράδυ.
Την αγαπούσα, και ήταν φορές που με αγαπούσε κι εκείνη.

Κάτι βράδια σαν αυτό, την κρατούσα στην αγκαλιά μου.
Την φιλούσα ξανά και ξανά κάτω από τον απέραντο ουρανό.

Με αγαπούσε, και ήταν φορές που την αγαπούσα κι εγώ.
Πως θα μπορούσε κάποιος να μην αγαπήσει τα μεγάλα ακίνητα μάτια της.

Μπορώ να γράψω τα πιο θλιμμένα λόγια αυτό το βράδυ.
Στη σκέψη πως δεν την έχω. Στην αίσθηση πως την έχω χάσει.
Στον θόρυβο της απέραντης νύχτας, την ακόμα πιο απέραντη δίχως εκείνη.

Και τα λόγια πέφτουν και σκεπάζουν την ψυχή όπως η δροσιά το γρασίδι.

Τι νόημα έχει πως η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Αυτό το βράδυ τ αστέρια ραγίζουν τη νύχτα κι εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτό είναι όλο. Κάπου στο βάθος κάποιος τραγουδά. Κάπου μακριά μου.

Η ψυχή μου δεν είναι χαρούμενη που την έχασε.
Την αναζητά το βλέμμα μου σαν να παλεύει να μειώσει την απόσταση.
Την αναζητά η καρδιά μου κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Αυτό το ίδιο βράδυ που φωτίζει αυτά τα ίδια δέντρα.
Εμείς, εκείνου του κάποτε, δεν είμαστε πια ίδιοι.

Δεν την αγαπώ πια, είναι αλήθεια, μα πόσο την αγαπούσα.
Για πόσο η φωνή μου έψαχνε αέρα να αγγίξει τ αυτί της.

Άλλου. Τώρα θα είναι κάποιου άλλου. Όπως και πριν τα φιλιά μου.
Η φωνή της, το άσπιλο σώμα της. Το άπειρο των ματιών της.

Δεν την αγαπώ πια, είναι αλήθεια, μα ίσως την αγαπώ.
Ν αγαπάς κρατά τόσο λίγο, να λησμονείς τόσο πολύ.
Γιατί κάτι βράδια σαν αυτό, την κρατούσα στην αγκαλιά μου.

Η ψυχή μου δεν είναι χαρούμενη που την έχασε.
Ακόμα κι αν είναι αυτός ο τελευταίος πόνος που μου δίνει,
ακόμα κι αν είναι αυτά τα τελευταία λόγια που της γράφω.

[Puedo escribir los versos más tristes esta noche - Pablo Neruda]


Thursday, January 10, 2019

κοίτα

κάτι έχει στοιχειώσει το βλέμμα μου
τα μάτια μου δεν ηρεμούν ώσπου να βρουν κάτι να το θυμίσει

και μόνο τότε σταματά η ταλάντωση
τότε μ αφήνουν και ταξιδεύουν στον χρόνο

στα θαμμένα από το χιόνι βουνά του κάποτε
στις άκαρπες κοιλάδες του ίσως

γκρεμός το γιατί
άδικη λέξη