ΠΡΟΣΟΧΗ!!
Μεμονωμένα Περιστατικά Αστυνομικής Βίας
Κυριακή 17 Νοέμβρη 1985
.....Ο αστυνομικός Α. Μελιστάς πυροβόλησε τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά στο πίσω μέρος του κεφαλιού από απόσταση είκοσι μέτρων καθώς ο νεαρός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές προς την πλατεία Εξαρχείων....
.....Αμέσως μετά το θάνατο του Καλτεζά καταλήφθηκε το παλιό Χημείο στη Σόλωνος και το Πολυτεχνείο. Τα επεισόδια στην Αθήνα συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες....
.....Ύστερα από τα γεγονότα ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μένιος Κουτσόγιωργας υπέβαλλε την παραίτησή του, την οποία ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου δεν έκανε δεκτή....
.....O Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 25/1/1990 από το Εφετείο, με δικηγόρο τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν "εν βρασμώ ψυχής"....
.....23 χρόνια μετά άλλη μια γενιά αποκτά το δικαίωμα να φωνάζει "Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι"
Θέατρο Βράχων 30/6
Συναυλία του Μάλαμα. Στέκοσουν μπροστά μου. Φορούσες άσπρα γυαλιά και μακριά φούστα. Χόρευες παρασυρμένη από τη μελωδία. Έμοιαζες να ταξιδεύεις, μακρινή και άπιαστη.
Ραντεβού το Σεπτέμβρη στο Πέτρας.
Βρέθηκα σήμερα μέσα σε μια άκρως ετερόκλιτη παρέα. Γενέθλια φίλου και όπως συνήθως μαζευτήκαμε διάφοροι από δεξιά κι από αριστερά για να αποδώσουμε φόρο τιμής. Στην ομήγυρη πρόσωπα φιλικά, γνωστά, οικεία, αδιάφορα, άγνωστα, αντιπαθή.
Βούτηξα εξ αρχής στο πηγαδάκι των όμοιων μου και άρχισα κουβεντούλα. Όσο πέρναγε η ώρα ένας ένας, μα και σε ομάδες, οι καλεσμένοι καλυνηχτούσαν με χάρη και αποχωρούσαν. Όταν το πηγάδι στέρεψε και έμεινα πια μόνος, στράφηκα στους εναπομείναντες.
Για κάμποση ώρα έμεινα αμίλητος. Στην πραγματικότητα δεν είχα πολλά να πω μ αυτούς τους ανθρώπους. Παρέμενα λοιπόν σιωπηλός και παρακολουθούσα τις συζητήσεις τους. Τα θέματα φωτιά ξεπηδούσαν το ένα μετά το άλλο όπως οι πυρκαγιές στα γεωγραφικά διαμερίσματα. Τα πόδια της Παπαρίζου, η φωνή της Θεοδωρίδου, η θέση του ταξιτζή στη σύγχρονη κοινωνία, και κάπου κάπου μερικές οάσεις για Κάφκα και ταινίες του Ταραντίνο.
Κάπου εκεί άκουσα δύο από την παρέα, έναν βάζελο και έναν γαύρο, να συζητάνε για ένα σκηνικό στην Παιανία πριν λίγο καιρό. Από ότι κατάλαβα οπαδοί των δύο ομάδων έδωσαν ραντεβού σε κάποιο σημείο της πρωτεύουσας. Οι σκοποί τους παραπάνω από προφανείς. Η κουβέντα ήταν αρκετά αναλυτική προσφέροντας στο κοινό πληροφορίες για την διάταξη, τη σύσταση, τον εξοπλισμό, τους καθοδηγητές. Ο ένας παρομοίασε τις σκηνές που εξελιχθήκαν με στιγμιότυπο από την ταινία οι 300, ενώ ο άλλος έκανε παράπονα γιατί οι αντίπαλοι(;) έφεραν και σουγιάδες εκτός από τις τυποποιημένες αλυσίδες και σιδερογροθιές.
Θορυβήθηκα!!!
Θεέ μου που ζω;
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;
Και αν ναι, πώς κατάφερα να βρεθώ στο ίδιο τραπέζι μαζί τους;
Σκέφτηκα...
Τελικά ο καθένας ζει στον προσωπικό του μικρόκοσμο, και καθώς κατρακυλάμε το μονοπάτι του χρόνου συγκρουόμαστε με τους κόσμους άλλων και δημιουργούμε χρονικές ασυνέχειες. Άλλοτε με ευεργετικές και συχνά με καταστροφικές συνέπειες.
P.S. Στα παραπάνω συμπεράσματα προσέφερε τα πλείστα η ψυχρή παρουσία μιας άσπρης τεκίλας olmeca.
Obsessive-compulsive disorder (OCD) is a psychiatric diagnosis that describes an anxiety disorder most commonly characterized by obsessive, distressing, intrusive thoughts and related compulsions (tasks or "rituals") which attempt to neutralize the obsessions. OCD is distinguished from other types of anxiety, including the routine tension and stress that appear throughout life. The phrase "obsessive-compulsive" has become part of the English lexicon, and is often used in an informal or caricatured manner to describe someone who is meticulous, perfectionistic, absorbed in a cause, or otherwise fixated on something or someone. Although these signs are often present in OCD, a person who exhibits them does not necessarily have OCD, and may instead have an anal-retentive character, obsessive-compulsive personality disorder, or some other condition.
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι το πρώτο μου post που θα αφορούσε τη Χίο και τους πέντε μήνες που πέρασα εκεί θα ήταν αυτό.
Στη θητεία μου στην παραμεθόριο αυτό που ευχαριστήθηκα πραγματικά και αυτό που με παρηγορούσε περισσότερο από κάθε άλλο ήταν ο ουρανός.
Συνήθιζα κάθε πρωί μετά το εγερτήριο και πριν την πρωινή αναφορά να βγαίνω στην πίσω σκάλα του Λόχου και να φωτογραφίζω το διάβα των σύννεφων στον χιώτικο ουρανό.
Άλλα όχι μόνο τα πρωινά. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή σήκωνα το κεφάλι και ταξίδευα.
Ειδικότερα στις νυχτερινές σκοπιές κοιτούσα ψηλά και χαζογελούσα θυμούμενος τη κλασσική ρήση, «Αν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, θα πας εκεί που κοιτάς».
Φανταζόμουν ότι κάτι ανάλογο θα έβλεπα και από την ταράτσα του σπιτιού μου.
