Τι έκανες στον πόλεμο....Pyth;

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι το πρώτο μου post που θα αφορούσε τη Χίο και τους πέντε μήνες που πέρασα εκεί θα ήταν αυτό.

Στη θητεία μου στην παραμεθόριο αυτό που ευχαριστήθηκα πραγματικά και αυτό που με παρηγορούσε περισσότερο από κάθε άλλο ήταν ο ουρανός.

Συνήθιζα κάθε πρωί μετά το εγερτήριο και πριν την πρωινή αναφορά να βγαίνω στην πίσω σκάλα του Λόχου και να φωτογραφίζω το διάβα των σύννεφων στον χιώτικο ουρανό.

Άλλα όχι μόνο τα πρωινά. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή σήκωνα το κεφάλι και ταξίδευα.

Ειδικότερα στις νυχτερινές σκοπιές κοιτούσα ψηλά και χαζογελούσα θυμούμενος τη κλασσική ρήση, «Αν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, θα πας εκεί που κοιτάς».

Φανταζόμουν ότι κάτι ανάλογο θα έβλεπα και από την ταράτσα του σπιτιού μου.