Για άλλη μια φορά ξεκίνησε η παρέλαση. Κανάλια που τρέφονται με τα απομεινάρια του θύματος, κυβερνήσεις που αρπάζονται από το γεγονός και τρέχουν να πολεμήσουν το πρόβλημα με σιδερένια γροθιά, και άνθρωποι κυριευμένοι από το επιφανειακό αίσθημα απέχθειας μπολιασμένο με φύλλα έκπληξης για τα επεισόδια και την κατάληξη τους.
Πριν σχεδόν ένα χρόνο θραύσματα του οπαδικού πολέμου έφτασαν και στο σπίτι ενός φίλου. Τότε, στην έξαψη της στιγμής έστειλα το παρακάτω σε γνωστό ραδιοφωνικό παραγωγό και δημοσιογράφο.
Αγαπητέ κύριε Χ,
Σας παρακολουθώ αρκετό καιρό και μπορώ να πω ότι σας εκτιμώ πολύ. Είχα σκεφτεί αρκετές φορές να σας στείλω κάποιο mail αλλά ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία. Αυτή τη φορά σας γράφω με μια άσχημη αφορμή.
Στο προκείμενο, πριν λίγα βράδια το μαγαζί ενός φίλου δέχτηκε επίθεση με πέτρες και μολότοφ από είκοσι κρανοφόρους με μηχανάκια. Το περιστατικό έλαβε χώρα σε μια γειτονία του Πειραιά. Ο λόγος οπαδικός , ο φίλος μου έχει την ατυχία να μην πιστεύει στο διαδεδομένο δόγμα της περιοχής, και η αφορμή ένα μάλλον ασήμαντο φραστικό επεισόδιο. Για να γίνω πιο κατανοητός, πριν μια εβδομάδα ένας νεαρός είχε σταματήσει έξω από το μαγαζί και προσπαθούσε να ξεκολλήσει κάτι από μία κολόνα. Κινούμενοι από περιέργεια οι άνθρωποι του μαγαζιού βγήκαν να δουν τι γινόταν. Η κολόνα είχε κολλημένο ένα αυτοκόλλητο του Παναθηναϊκού από αυτά που γεμίζουν γειτονίες σε κάθε γωνία της πόλης. Ο νεαρός προσπαθούσε να το ξεκολλήσει χρησιμοποιώντας διάφορα κοσμητικά επίθετα για τους αλλοινοί. Αυτά που ακολούθησαν δεν μπορούν να χαρακτηριστούν φραστικό επεισόδιο καθώς η κατάσταση [ τουλάχιστον από τη μία πλευρά ] δεν ξέφυγε από τα λογικά πλαίσια, χωρίς «γαλλικά» κλπ. Το αποτέλεσμα ήρθε μερικές μέρες μετά όταν το βράδυ δέκα μηχανές με είκοσι άνδρες ντυμένους με μπουφάν και κράνη, σταμάτησαν έξω από το μαγαζί, έσπασαν τη βιτρίνα με πέτρες και έριξαν κάποιες βόμβες μολότοφ. Εκ των οποίων η μία στόχευε στο μπαλκόνι του σπιτιού του 1ου ορόφου. Οι ζημίες αν και μεγάλες είναι μάλλον ασήμαντες μπροστά στη ψυχολογική βία που έζησαν και ζουν οι άνθρωποι αυτοί. Πλησιάζει το ντέρμπι του κυπέλλου στο μπάσκετ και ζω από κοντά την αγωνία τους… «Αν κερδίσουμε; Θα ξανάρθουν;».
Είμαι γεμάτος ντροπή, οργή και απόγνωση.
Που να στρέψεις πρώτα το δάκτυλο; Στις χιλιοφορεμένες λύσεις της παιδείας [ ή μάλλον της έλλειψής της ], ή στο Κράτος και την απουσία του; Τις οικογένειες που αδυνατούν να εφοδιάσουν με τα απαιτούμενα ηθικά αποθέματα τα παιδιά τους; Ή ακόμα την παροιμιώδη απάθεια όλων μας. Έμεινα πραγματικά κατάπληκτος στο άκουσμα μιας τόσο ηλίθιας ερώτησης από τα στόματα γειτόνων και περαστικών «Μα καλά…Παναθηναϊκός μέσα στον Πειραιά;».
Θα ήθελα όμως να δώσω μια άλλη διάσταση στο πρόβλημα. Πολύ καιρό ακούμε από διάφορα στόματα την ανάγκη ή τις προσπάθειες για την δημιουργία της λεγόμενης Οικογενειακής εξέδρας. Στα 22 μου χρόνια έζησα το γήπεδο να γίνεται [ αδίκως ] μέσω εκτόνωσης, να έχει παραδοθεί σε τραμπούκους και εγκληματίες. Καταλαβαίνω την ανάγκη αλλαγής, την ανάγκη να κερδίσουμε πίσω την εβδομαδιαία διασκέδασή μας. Μήπως όμως δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Τα βήματα που παίρνονται τελευταία από διοικήσεις και φορείς ακούν πολλά εγκωμιαστικά σχόλια. Μήπως όμως δεν είναι αυτή η λύση; Το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και κοινωνικό, μέχρι στιγμής το μόνο που έχουμε κάνει είναι να μεταφέρουμε τα επεισόδια από το κυριακάτικο ματς στην καθημερινή μας ζωή. Οι καβγάδες ανάμεσα σε συνδέσμους ή απλά οπαδούς έχουν γίνει πολύ συχνό φαινόμενο. Οι δρόμοι, τα σπίτια, τα μαγαζιά, ακόμα και οι κηδείες έχουν γίνει πεδία μαχών, σε έναν πόλεμο χωρίς αξίες και ιδανικά. Άραγε αυτή η θρησκεία όπως συνηθίζουν πολλοί να αποκαλούν δεν έχει καμία θέση για το πνεύμα της ανεξιθρησκίας;
Είναι καιρός οι σύλλογοι και οι διοικήσεις τους να σταματήσουν την παθητικότητα. Να μην φροντίζουν αποκλειστικά τα του οίκου τους για να αποφύγουν το μεγάλο οικονομικό κόστος μιας τιμωρίας. Να πάψουν να κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους, αρνούμενοι να πάρουν εισιτήρια για τα εκτός έδρας παιχνίδια. Και επιτέλους να ασχοληθούν σοβαρά με το πρόβλημα.
Για τυπικούς λόγους να τονίσω ότι είμαι ολυμπιακός, ιδιότητα που ΔΕΝ με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο. Ειδικότερα όταν έτσι τιτλοφορούνται και άτομα ανάξια λόγου.
Ευχαριστώ για την υπομονή και περιμένω το σχόλιό σας,
Α Δ
