Η παραίτηση

Τον τελευταίο καιρό έχω μερικά προβλήματα στη δουλειά.

Δουλεύω σε μια εταιρεία σχεδόν τέσσερα χρόνια. Η κατάσταση όμως είναι αρκετά ιδιόρρυθμη. Όπως συνηθίζω να λέω στους φίλους, "Εγώ κάνω ότι δουλεύω και αυτοί κάνουν ότι με πληρώνουν".

Η αλήθεια είναι ότι σπάνια ασχολήθηκα σοβαρά με το θέμα. Μάλλον γιατί απλά δεν μου αρέσει η δουλεία που κάνω, ή ο τρόπος που μέχρι σήμερα καλούμε να την κάνω.

Πάντα πίστευα ότι η ιδανική δουλειά είναι εκείνη που σε πληρώνει όχι για αυτό που κάνεις, αλλά για αυτό που είσαι. Δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμη αγγελία που να λέει:
"Ζητείται νέος, τεμπέλης, φυγόπονος και ασυνεπής με έντονο πρόβλημα υπνηλίας και αδυναμία συγκέντρωσης, για μόνιμη απασχόληση. Άεργοι με πρότερη εμπειρία θα προτιμηθούν."

Σήμερα ήταν η κορύφωση του δράματος. Είχα συνάντηση με τον προϊστάμενο μου. Φανταζόμουν την στιχομυθία και ήμουν προετοιμασμένος.

Τα άκουσα.
Για την αδυναμία μου να διεκδικώ το χώρο, τη θέση μου, την ύπαρξή μου στην εταιρεία.
Για την εκχώρηση σε άλλους του δικαιώματος ενασχόλησης με τις δικές μου αρμοδιότητες.
Πράγματα που είχαν σαν αποτέλεσμα να μειώνεται καθημερινά η χρησιμότητα μου.

Ήταν όλα αλήθεια.

Σήμερα έφτασα πιο κοντά στην παραίτηση από κάθε άλλη φορά. Είχα μάλιστα σκοπό να το postάρω στο blog. Πριν καν γίνει η παραπάνω συνάντηση, είχα έτοιμο το σχετικό κειμενάκι.

Το αποφάσισα, θα παραιτηθώ.
Θα παραιτηθώ από τον παλιό(καλό;) εαυτό μου. Θα γίνω πιο σοβαρός και εργατικός, πιο συνεπής και πιο διεκδικητικός.

Πού ξέρεις;
Αυτή η δουλειά ίσως έχει κάποιο ενδιαφέρον τελικά.