Wednesday, April 25, 2007

God for a day

Πριν λίγο διάβασα το τελευταίο post της φίλτατης lote alcarin. Έθεσε μια ερώτηση που με έβαλε σε σκέψεις.

Ποια υπερδύναμη θα θέλατε να έχετε, και γιατί?

Αρχικά διάλεξα το Time-Travel.
Μοιάζει πολύ ελκυστική η ικανότητα να ξεφυλλίζεις τις σελίδες του χρόνου κατά βούληση και προς κάθε κατεύθυνση. Το να ζεις το παρελθόν, να γνωρίζεις το μέλλον και φυσικά να διορθώνεις λάθη - δικά σου ή άλλων - ακούγεται μαγικό.

Μετά το σκέφτηκα λίγο παραπάνω.
Θυμάμαι μικρός είχα εντυπωσιαστεί με την ανικανότητα του ανθρώπου να προσδιορίσει το Θείο. Συγκεκριμένα θυμάμαι φωνές θεολόγων και πνευματικών να μας διδάσκουν ότι τον Θεό μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε με κάποια επίθετα - ιδιότητες χρησιμοποιώντας συνδετικούς συνδέσμους.
Ο Θεός είναι Πανάγαθος και Πανεύσπλαχνος και πανταχού Παρών και Προαιώνιος και..

Προβληματίστηκα, τι είναι αυτό που δίνει σε κάτι θεϊκή ιδιότητα;

Το αδιαμφισβήτητο χαρακτηριστικό του Θεού είναι η Παντοδυναμία.
Πολύ γενικόλογος ορισμός, τουλάχιστον για τα γούστα μου. Προσπάθησα να το αναλύσω. Πάντα άκουγα ότι η γνώση είναι δύναμη. Μήπως όμως η φράση αυτή είναι κάτι παραπάνω από ένα μητρικό - πατρικό τσιτάτο που προσπαθεί να κάνει τα παιδιά να σκύβουν με μεγαλύτερη προσήλωση πάνω από τα βιβλία τους;

Καιρός για ένα αξίωμα.
Την παραδοχή ότι όλα είναι δυνατά, απλά απαιτούν πράγματα που το μυαλό μου δεν γνωρίζει ή απλά δεν μπορεί να συλλάβει.
Τελικά κάθε θεός που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να είναι Παντογνώστης.

Μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί να ξέρω πως.

Θα μπορούσα να μετατρέψω το νερό σε κρασί, να βαδίσω πάνω στη θάλασσα, να αναστήσω νεκρούς, να δημιουργήσω ζωή. Δεν ξέρω αν θα μουν καλός κι αγαθός ή κακός και τιμωρός ή ακόμα κι αδιάφορος.


Για να επιστρέψω στο θέμα, αν διάλεγα μια υπερδύναμη αυτή θα ήταν η παντογνωσία.

Thursday, April 12, 2007

Movie-ing people

Για λίγο καιρό στερήθηκα τη χαρά να διασχίζω την πόλη - σαν γνήσιος νεοέλληνας - με το αυτοκινητάκι μου. Χρειάστηκε λοιπόν να χρησιμοποιήσω αποκλειστικά τα ΜΜΜ για τις μετακινήσεις μου, κάτι που είχα να κάνω καιρό.

Στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια συνήθιζα να γυρνάω την Αθήνα με το backpack κ ένα βιβλίο στο χέρι. Τώρα πια σπανίως έχω κάποιο βιβλίο μαζί μου. Ψάχνοντας λοιπόν κάτι για να περάσω την ώρα μου θυμήθηκα ένα παιχνιδάκι. Είναι ένα συγγραφικό παιχνίδι που έπαιζαν οι ήρωες μιας ταινίας. Διαλέγεις κάποιον από τους γύρω σου και με την εικόνα του φτιάχνεις έναν χαρακτήρα. Του δίνεις ένα όνομα, ένα background και χτίζεις την ιστορία του. Μπορεί να παρεξηγηθεί λίγο το επίμονο βλέμμα σου αλλά αξίζει τον κόπο. Νιώθεις τη γνήσια χαρά της δημιουργίας καθώς η φαντασία σου σπάει τις μνήμες σου και τις λιώνει για να τις χωρέσει σε νέο καλούπι.
Ξεκίνησα το παιχνίδι.

Αγγελική
Ξεπαρθενεύτηκε στα 14 της από τον - όπως νόμιζε τότε - έρωτα της ζωής της, ένα λύκειοπαιδο από το σχολείο της. Πέρασαν πολύ καλά για σχεδόν ενάμισι χρόνο, μέχρι τη στιγμή που την άφησε για να πάει στην πενθήμερη εκδρομή του σχολείου. Τώρα στα 21 της σπουδάζει σε κάποιο ΤΕΙ της πρωτεύουσας. Περνάει την ώρα της παρακολουθώντας κάποια μαθήματα και πίνοντας καφέδες τα απογεύματα. Καπνίζει συνέχεια, μια συνήθεια - ενθύμιο από τον πρώτο της έρωτα. Άντρες πολλοί, περνάει καλά για λίγο διάστημα μα δεν μπορεί να δεθεί με κανένα. Τον τελευταίο καιρό έχει μια κάπως σοβαρή σχέση μα κυρίως γιατί κουράστηκε να ψάχνει για την πραγματική αγάπη. Είναι απλή και πειθήνια και ας το παίζει bitch στην παρέα της. Τα βράδια της αρέσει να κλίνεται σπίτι με ένα τσιγάρο στο χέρι και να ξεφυλλίζει το σχολικό της λεύκωμα. 'Οχι και σήμερα, σήμερα το βράδυ ξεκινάει δουλειά σε ένα μπαράκι.

Κοσμάς
Παιδί από επαρχεία. Στην εφηβεία του άφησε το χωριό του και ήρθε στην Αθήνα. Έζησε μερικά χρόνια σε σπίτι συγγενών και όταν πέθανε ο πατέρας του νοίκιασε ένα σπίτι για αυτόν και τη μάνα του. Στα 31 του βλέπει τα μαλλιά του να γκριζάρουν και εκνευρίζεται. Δε στέριωσε ποτέ σε μια δουλειά, τελικά - με τη βοήθεια ενός πατριώτη βουλευτή - βρήκε μια θέση. Τα λεφτά είναι καλά και φοράει και στολή. Δυσκολεύτηκε λίγο να μάθει το don't touch that αλλά τι να κάνεις; Τι τρέλα πια και αυτοί οι τουρίστες με τα αρχαία; Το θέμα γυναίκα είναι σταθερό για χρόνια, καλύπτει τις ανάγκες του κάθε Δευτέρα μέσα σε ένα νεοκλασικό σε ένα από τα δρομάκια του κέντρου. Παρέες δεν είχε ποτέ. Συνηθίζει να περνάει τα βράδια του με ποδόσφαιρο, μπύρες και DVD.

Μαρία
27 στα 28. Μεγάλωσε με τα δύο αδέρφια της στο σπίτι μιας μεσοαστικής οικογένειας. Σπούδασε αρχικά σε ελληνικό πανεπιστήμιο και μετά συνέχισε για δυο χρόνια σε ένα του εξωτερικού. Τελευταία εργάζεται σε μια εταιρεία. Γυρίζοντας από την Αγγλία είχε χάσει τις παλιές της φιλίες. Τώρα κάνει της βόλτες της με τα παιδιά από τη δουλειά. Περνάει καλά μαζί τους μα νιώθει την σχέση τους πολύ επιφανειακή. Είχε τρεις σοβαρές σχέσεις στη ζωή της, αλλά και οι τρεις τελείωσαν άδοξα. Τώρα δηλώνει ελεύθερη κι ωραία. Η αλήθεια είναι ότι νιώθει μάλλον μόνη παρά ελεύθερη, και για το ωραία αμφιβάλει εδώ και καιρό. Αν τη ρωτήσεις για την μεγαλύτερη αγάπη της ζωής της θα σου πει για την ανιψούλα της, παιδί του μεγάλου αδερφού της και πιο γλυκό πλάσμα του κόσμου.


Δεν ξέρω γιατί αλλά οι χαρακτήρες που συναντώ έχουν καταθλιπτικές ιστορίες.