Για λίγο καιρό στερήθηκα τη χαρά να διασχίζω την πόλη - σαν γνήσιος νεοέλληνας - με το αυτοκινητάκι μου. Χρειάστηκε λοιπόν να χρησιμοποιήσω αποκλειστικά τα ΜΜΜ για τις μετακινήσεις μου, κάτι που είχα να κάνω καιρό.
Στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια συνήθιζα να γυρνάω την Αθήνα με το backpack κ ένα βιβλίο στο χέρι. Τώρα πια σπανίως έχω κάποιο βιβλίο μαζί μου. Ψάχνοντας λοιπόν κάτι για να περάσω την ώρα μου θυμήθηκα ένα παιχνιδάκι. Είναι ένα συγγραφικό παιχνίδι που έπαιζαν οι ήρωες μιας ταινίας. Διαλέγεις κάποιον από τους γύρω σου και με την εικόνα του φτιάχνεις έναν χαρακτήρα. Του δίνεις ένα όνομα, ένα background και χτίζεις την ιστορία του. Μπορεί να παρεξηγηθεί λίγο το επίμονο βλέμμα σου αλλά αξίζει τον κόπο. Νιώθεις τη γνήσια χαρά της δημιουργίας καθώς η φαντασία σου σπάει τις μνήμες σου και τις λιώνει για να τις χωρέσει σε νέο καλούπι.
Ξεκίνησα το παιχνίδι.
Αγγελική
Ξεπαρθενεύτηκε στα 14 της από τον - όπως νόμιζε τότε - έρωτα της ζωής της, ένα λύκειοπαιδο από το σχολείο της. Πέρασαν πολύ καλά για σχεδόν ενάμισι χρόνο, μέχρι τη στιγμή που την άφησε για να πάει στην πενθήμερη εκδρομή του σχολείου. Τώρα στα 21 της σπουδάζει σε κάποιο ΤΕΙ της πρωτεύουσας. Περνάει την ώρα της παρακολουθώντας κάποια μαθήματα και πίνοντας καφέδες τα απογεύματα. Καπνίζει συνέχεια, μια συνήθεια - ενθύμιο από τον πρώτο της έρωτα. Άντρες πολλοί, περνάει καλά για λίγο διάστημα μα δεν μπορεί να δεθεί με κανένα. Τον τελευταίο καιρό έχει μια κάπως σοβαρή σχέση μα κυρίως γιατί κουράστηκε να ψάχνει για την πραγματική αγάπη. Είναι απλή και πειθήνια και ας το παίζει bitch στην παρέα της. Τα βράδια της αρέσει να κλίνεται σπίτι με ένα τσιγάρο στο χέρι και να ξεφυλλίζει το σχολικό της λεύκωμα. 'Οχι και σήμερα, σήμερα το βράδυ ξεκινάει δουλειά σε ένα μπαράκι.
Κοσμάς
Παιδί από επαρχεία. Στην εφηβεία του άφησε το χωριό του και ήρθε στην Αθήνα. Έζησε μερικά χρόνια σε σπίτι συγγενών και όταν πέθανε ο πατέρας του νοίκιασε ένα σπίτι για αυτόν και τη μάνα του. Στα 31 του βλέπει τα μαλλιά του να γκριζάρουν και εκνευρίζεται. Δε στέριωσε ποτέ σε μια δουλειά, τελικά - με τη βοήθεια ενός πατριώτη βουλευτή - βρήκε μια θέση. Τα λεφτά είναι καλά και φοράει και στολή. Δυσκολεύτηκε λίγο να μάθει το don't touch that αλλά τι να κάνεις; Τι τρέλα πια και αυτοί οι τουρίστες με τα αρχαία; Το θέμα γυναίκα είναι σταθερό για χρόνια, καλύπτει τις ανάγκες του κάθε Δευτέρα μέσα σε ένα νεοκλασικό σε ένα από τα δρομάκια του κέντρου. Παρέες δεν είχε ποτέ. Συνηθίζει να περνάει τα βράδια του με ποδόσφαιρο, μπύρες και DVD.
Μαρία
27 στα 28. Μεγάλωσε με τα δύο αδέρφια της στο σπίτι μιας μεσοαστικής οικογένειας. Σπούδασε αρχικά σε ελληνικό πανεπιστήμιο και μετά συνέχισε για δυο χρόνια σε ένα του εξωτερικού. Τελευταία εργάζεται σε μια εταιρεία. Γυρίζοντας από την Αγγλία είχε χάσει τις παλιές της φιλίες. Τώρα κάνει της βόλτες της με τα παιδιά από τη δουλειά. Περνάει καλά μαζί τους μα νιώθει την σχέση τους πολύ επιφανειακή. Είχε τρεις σοβαρές σχέσεις στη ζωή της, αλλά και οι τρεις τελείωσαν άδοξα. Τώρα δηλώνει ελεύθερη κι ωραία. Η αλήθεια είναι ότι νιώθει μάλλον μόνη παρά ελεύθερη, και για το ωραία αμφιβάλει εδώ και καιρό. Αν τη ρωτήσεις για την μεγαλύτερη αγάπη της ζωής της θα σου πει για την ανιψούλα της, παιδί του μεγάλου αδερφού της και πιο γλυκό πλάσμα του κόσμου.
Δεν ξέρω γιατί αλλά οι χαρακτήρες που συναντώ έχουν καταθλιπτικές ιστορίες.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Εμένα μου αρέσουν οι χαρακτήρες σου. Το έκανα κι εγώ αυτό τότε στο λύκειο που πηγαινοερχόμουν με ΜΜΜ. Πάντως νομίζω πως εσύ τους φτιάχνεις λίγο μελαγχολικούς. Θα δεςι, άλλες φορλες θα είναι ένα βήμα πριν το χαζοχαρούμενοι:P
Ελπίζω να ζήσω σύντομα τέτοιες μέρες ;)
ωραιο παιχνιδι!!! θα το κανω οταν καθομαι αμετρτητες ωρες στις κερκιδες του κολυμβητηριου!!!(my kids swim on a daily basis)τους δικους μου χαρακτηρες τους βλεπω να ειναι completely unbalanced,risky και σε μονιμο ψαξιμο..
pythagoras,i like the fact that your characters have the air of sadness in them..most of us have it one way or another,ασχετα αν θελουμε να το δειξουμε η και να το παραδεχτουμε.. :-)))
Post a Comment