Βρέθηκα σήμερα μέσα σε μια άκρως ετερόκλιτη παρέα. Γενέθλια φίλου και όπως συνήθως μαζευτήκαμε διάφοροι από δεξιά κι από αριστερά για να αποδώσουμε φόρο τιμής. Στην ομήγυρη πρόσωπα φιλικά, γνωστά, οικεία, αδιάφορα, άγνωστα, αντιπαθή.
Βούτηξα εξ αρχής στο πηγαδάκι των όμοιων μου και άρχισα κουβεντούλα. Όσο πέρναγε η ώρα ένας ένας, μα και σε ομάδες, οι καλεσμένοι καλυνηχτούσαν με χάρη και αποχωρούσαν. Όταν το πηγάδι στέρεψε και έμεινα πια μόνος, στράφηκα στους εναπομείναντες.
Για κάμποση ώρα έμεινα αμίλητος. Στην πραγματικότητα δεν είχα πολλά να πω μ αυτούς τους ανθρώπους. Παρέμενα λοιπόν σιωπηλός και παρακολουθούσα τις συζητήσεις τους. Τα θέματα φωτιά ξεπηδούσαν το ένα μετά το άλλο όπως οι πυρκαγιές στα γεωγραφικά διαμερίσματα. Τα πόδια της Παπαρίζου, η φωνή της Θεοδωρίδου, η θέση του ταξιτζή στη σύγχρονη κοινωνία, και κάπου κάπου μερικές οάσεις για Κάφκα και ταινίες του Ταραντίνο.
Κάπου εκεί άκουσα δύο από την παρέα, έναν βάζελο και έναν γαύρο, να συζητάνε για ένα σκηνικό στην Παιανία πριν λίγο καιρό. Από ότι κατάλαβα οπαδοί των δύο ομάδων έδωσαν ραντεβού σε κάποιο σημείο της πρωτεύουσας. Οι σκοποί τους παραπάνω από προφανείς. Η κουβέντα ήταν αρκετά αναλυτική προσφέροντας στο κοινό πληροφορίες για την διάταξη, τη σύσταση, τον εξοπλισμό, τους καθοδηγητές. Ο ένας παρομοίασε τις σκηνές που εξελιχθήκαν με στιγμιότυπο από την ταινία οι 300, ενώ ο άλλος έκανε παράπονα γιατί οι αντίπαλοι(;) έφεραν και σουγιάδες εκτός από τις τυποποιημένες αλυσίδες και σιδερογροθιές.
Θορυβήθηκα!!!
Θεέ μου που ζω;
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;
Και αν ναι, πώς κατάφερα να βρεθώ στο ίδιο τραπέζι μαζί τους;
Σκέφτηκα...
Τελικά ο καθένας ζει στον προσωπικό του μικρόκοσμο, και καθώς κατρακυλάμε το μονοπάτι του χρόνου συγκρουόμαστε με τους κόσμους άλλων και δημιουργούμε χρονικές ασυνέχειες. Άλλοτε με ευεργετικές και συχνά με καταστροφικές συνέπειες.
P.S. Στα παραπάνω συμπεράσματα προσέφερε τα πλείστα η ψυχρή παρουσία μιας άσπρης τεκίλας olmeca.
1 comment:
Post a Comment