God for a day or two [aka ο κ. Χρήστος]

Μία από τις δομές της εταιρείας ασχολείται με την ψυχό-γηριατρική. Άτομα μεγάλης ηλικίας με ψυχικές νόσους φιλοξενούνται σε ένα οικοτροφείο όπου και χαίρουν της κατάλληλης ιατρικής υποστήριξης.

Ανάμεσα τους ο κ. Χρήστος.

Οι ιατρικοί όροι - ειδικότερα οι ψυχιατρικοί - μου είναι λιγότερο γνωστοί απ ότι η ύπαρξη της Αμερικής για τον Κολόμβο όταν ξεκινούσε το μοιραίο εκείνο ταξίδι του για τις Ινδίες. Αλλά σας διαβεβαιώ ότι ο κ. Χρήστος δεν πάει και τόσο καλά στα μυαλά του [κάτι που ενισχύει και το ίδιο το θέμα του post].

Ο κ. Χρήστος είναι σε αρκετά προχωρημένη ηλικία, αδύνατος και με λίγα μαλλιά. Ακμαίος και υπερκινητικός με μια έντονη λογοπάθεια. Μιλάει συνέχεια και πολύ - μα πολύ - γρήγορα. Τόσο γρήγορα που σπανίως γίνεται κατανοητός.

Από την πρώτη στιγμή με έβαλε στο μάτι. Δεν ξέρω πως και γιατί του κίνησα το ενδιαφέρον αλλά όταν με έβλεπε παράταγε τα πάντα - τα πάντα όμως - και μ έπαιρνε στο κατόπι.

Δεν το κρύβω, φοβήθηκα. Μου ήταν τόσο ασυνήθιστο που χάραζα ειδική πορεία μέσα στο κτήριο, από γραφείο σε γραφείο, για να τον αποφύγω. Πάντα χωρίς αποτέλεσμα.

Γρήγορα ξεπέρασα αυτό το - ανόητο - πρωταρχικό συναίσθημα και πέρασα στο επόμενο στάδιο. Προσπάθησα να αδιαφορήσω. Όσο μπορεί κανείς να αδιαφορήσει για κάποιον που στέκεται πάντα 2 μέτρα μακριά του και μιλάει συνέχεια σε μια άγνωστη στον κοινό νου γλώσσα.

Συνήθεια.
Καθώς πέρναγε ο καιρός η φωνή του στα αυτιά μου και η σκιά του στο δρόμο μου έγινε καθημερινότητα.

Άρχισα να συνηθίζω την παρουσία του και με τον καιρό να καταλαβαίνω και τα λόγια του. Μόνο λέξεις στην αρχή , όχι το νόημα. Αλλά για κάποιο λόγο οι λέξεις αυτές είχαν πάντα θρησκευτικό περιεχόμενο. Άγιοι, Απόστολοι, ευαγγέλια και ψαλμοί περνούσαν από το στόμα του πιο γρήγορα απ ότι οι άντρες από τη ζωή της Elizabeth Taylor.

Μου έκανε εντύπωση.

Τελευταία έχω αποκτήσει μια έντονη οικειότητα μαζί του. Τόσο που όταν σκέφτομαι την αγχωμένη ανάσα πριν χτυπήσω το κουδούνι της δομής εκείνες της πρώτες μέρες, γελάω [ και ντρέπομαι]. Πλέον μπαίνω στο κτήριο με χαμόγελο, ανοίγει η πόρτα και ψάχνω να τον βρω να τον χαιρετήσω. Συνεχίζει να μ ακολουθεί μα πια δεν μιλάει μόνο εκείνος. Τώρα καταλαβαίνω αρκετά απ όσα μου λέει [πάντα για θεούς και αγγέλους] και όσο μπορω του απαντώ, και όταν χρειαστώ λίγη ησυχία για να δουλέψω του ζητάω να με αφήσει για λίγο και εκείνος το κάνει. Ότι και να του λέω το κάνει.

Την τελευταία φορά που τον είδα, φεύγοντας, περίμενα όπως πάντα να έρθει μέχρι την πόρτα να με χαιρετήσει.
Του λέω:
Καληνύχτα Χρήστο και να προσέχεις μη μου πάθεις τίποτα.

Και μου απαντά:
Ύψιστε, πότε θα ξανάρθεις;


Υ.Γ. Πριν κάποιο καιρό είχα μιλήσει για τον πιο σίγουρο δρόμο για τη θέωση, την παντογνωσία. Όμως υπάρχει πιο απλός τρόπος, αρκεί να βρεις κάποιον να πιστέψει σε σένα.