παγκάκι δίπλα στη θάλασσα.
ένας άνθρωπος κάθεται σκυφτός με τις γροθιές του σφιγμένες.
ακίνητος. το βλέμμα σβησμένο.
πίσω του εμφανίζεται ένα ασθενοφόρο. δύο νοσοκόμοι, μια γυναίκα και ένας νεαρός άντρας ντυμένοι στα λευκά, τον πλησιάζουν.
ο άντρας του πιάνει το χέρι στο ύψος του καρπού. η γυναίκα γονατίζει μπροστά στον άνθρωπο και ακουμπά μια μικρή συσκευή στο λαιμό του.
"Pressure and pulses are ok"
"The temperature is within the accepted margin"
"Everything looks normal"
(σιωπή)
"Ok open him up"
ο νεαρός άντρας μπήγει τα δάχτυλα του στον καρπό του ανθρώπου. η σάρκα σκίζεται αλλά το αίμα που τρέχει είναι ελάχιστο. ο άντρας πιάνει το δέρμα, το τραβάει και το βγάζει. από κάτω του αποκαλύπτεται μια πλακέτα με μια οθόνη και μερικά κουμπιά.
η γυναίκα ψηλαφίζει το πρόσωπο του ανθρώπου. με τα δυο χέρια της πιέζει τα ζυγωματικά του κι ακούγεται ένας μηχανικός ήχος. το κεφάλι του ανθρώπου ανοίγει. μέσα πληθώρα από κυκλώματα και λαμπάκια.
"All bodily functions seem operational"
"I don't understand, why were we dispatched? Everything looks ok"
"I detect a congestion in the emotional receptors. I think I know what is the problem. I have encountered it once before. Lift his shirt"
του σηκώνουν τη μπλούζα. εκείνη με το δάχτυλό της κάνει μια τομή κατά μήκος του στέρνου του και ανοίγει το στήθος του. το εσωτερικό είναι γεμάτο με πλακέτες και καλώδια. και κάπου ψηλά και δεξιά μια ανθρώπινη καρδιά. μια ανθρώπινη καρδιά που χτυπά και αιμορραγεί.
"I knew it. Call in for a type 4390 condition"
"A heartbreak? Really?!? Who would have thought.."
η γυναίκα κλίνει το στέρνο του και κατεβάζει την μπλούζα του.
"We can deal with it. We just need to reset some of his memory and the emotional congestion should resolve itself."
καθώς εκείνη πάει να πειράξει κάτι στο ανοικτό ηλεκτρονικό του εγκέφαλο, ο άνθρωπός της γραπώνει το χέρι. την κοιτάει στα μάτια και χωρίς να πει λέξη κουνάει το κεφάλι του δεξιά αριστερά με ένα βλέμμα γεμάτο άρνηση. εκείνη μετά τον αρχικό ξάφνιασμα, χαλαρώνει. του γνέφει συγκαταβατικά και χαμηλώνει τα χέρια. πατάει πάλι τα ζυγωματικά του ανθρώπου και σηκώνεται.
"We are done here"
"But I just called in the.."
"I said we are done"
μαζεύουν τα εργαλεία τους και επιστρέφουν στο όχημα τους. πριν φύγει η γυναίκα ρίχνει μια τελευταία ματιά στον σκυφτό άνθρωπό.
ακούγεται το όχημα να απομακρύνεται.
ο άνθρωπος σμίγει και πάλι τα χέρια του. χαμηλώνει το κεφάλι και κοιτάει για λίγο το περιεχόμενο της γροθιάς του.
Σφίγγει τη φωτογραφία στα χέρια του και ξανασβήνει το βλέμμα του στη θάλασσα.
ένας άνθρωπος κάθεται σκυφτός με τις γροθιές του σφιγμένες.
ακίνητος. το βλέμμα σβησμένο.
πίσω του εμφανίζεται ένα ασθενοφόρο. δύο νοσοκόμοι, μια γυναίκα και ένας νεαρός άντρας ντυμένοι στα λευκά, τον πλησιάζουν.
ο άντρας του πιάνει το χέρι στο ύψος του καρπού. η γυναίκα γονατίζει μπροστά στον άνθρωπο και ακουμπά μια μικρή συσκευή στο λαιμό του.
"Pressure and pulses are ok"
"The temperature is within the accepted margin"
"Everything looks normal"
(σιωπή)
"Ok open him up"
ο νεαρός άντρας μπήγει τα δάχτυλα του στον καρπό του ανθρώπου. η σάρκα σκίζεται αλλά το αίμα που τρέχει είναι ελάχιστο. ο άντρας πιάνει το δέρμα, το τραβάει και το βγάζει. από κάτω του αποκαλύπτεται μια πλακέτα με μια οθόνη και μερικά κουμπιά.
η γυναίκα ψηλαφίζει το πρόσωπο του ανθρώπου. με τα δυο χέρια της πιέζει τα ζυγωματικά του κι ακούγεται ένας μηχανικός ήχος. το κεφάλι του ανθρώπου ανοίγει. μέσα πληθώρα από κυκλώματα και λαμπάκια.
"All bodily functions seem operational"
"I don't understand, why were we dispatched? Everything looks ok"
"I detect a congestion in the emotional receptors. I think I know what is the problem. I have encountered it once before. Lift his shirt"
του σηκώνουν τη μπλούζα. εκείνη με το δάχτυλό της κάνει μια τομή κατά μήκος του στέρνου του και ανοίγει το στήθος του. το εσωτερικό είναι γεμάτο με πλακέτες και καλώδια. και κάπου ψηλά και δεξιά μια ανθρώπινη καρδιά. μια ανθρώπινη καρδιά που χτυπά και αιμορραγεί.
"I knew it. Call in for a type 4390 condition"
"A heartbreak? Really?!? Who would have thought.."
η γυναίκα κλίνει το στέρνο του και κατεβάζει την μπλούζα του.
"We can deal with it. We just need to reset some of his memory and the emotional congestion should resolve itself."
καθώς εκείνη πάει να πειράξει κάτι στο ανοικτό ηλεκτρονικό του εγκέφαλο, ο άνθρωπός της γραπώνει το χέρι. την κοιτάει στα μάτια και χωρίς να πει λέξη κουνάει το κεφάλι του δεξιά αριστερά με ένα βλέμμα γεμάτο άρνηση. εκείνη μετά τον αρχικό ξάφνιασμα, χαλαρώνει. του γνέφει συγκαταβατικά και χαμηλώνει τα χέρια. πατάει πάλι τα ζυγωματικά του ανθρώπου και σηκώνεται.
"We are done here"
"But I just called in the.."
"I said we are done"
μαζεύουν τα εργαλεία τους και επιστρέφουν στο όχημα τους. πριν φύγει η γυναίκα ρίχνει μια τελευταία ματιά στον σκυφτό άνθρωπό.
ακούγεται το όχημα να απομακρύνεται.
ο άνθρωπος σμίγει και πάλι τα χέρια του. χαμηλώνει το κεφάλι και κοιτάει για λίγο το περιεχόμενο της γροθιάς του.
Σφίγγει τη φωτογραφία στα χέρια του και ξανασβήνει το βλέμμα του στη θάλασσα.
No comments:
Post a Comment